Job 30
1 But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?
Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:
Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.
Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 They are driven forth from among [men] — they cry after them as after a thief —
Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:
Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:
Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.
Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 And now I am their song, yea, I am their byword.
At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.
Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.
Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;
Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;
Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.
Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.
Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.
At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:
Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.
Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.
Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.
Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.
Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.
Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.
Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?
Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.
Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.
Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.
Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.
Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.
Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.
Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
