Job 29
1 And Job continued his parable and said,
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 When his lamp shone over my head, [and] by his light I walked through darkness;
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 As I was in the days of my youth, when the secret counsel of God was over my tent,
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 When the Almighty was yet with me, my young men round about me;
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 When my steps were bathed in milk, and the rock poured out beside me rivers of oil! ...
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 When I went out to the gate by the city, when I prepared my seat on the broadway,
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 The young men saw me, and hid themselves; and the aged arose [and] stood up;
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 Princes refrained from talking, and laid the hand on their mouth;
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 The voice of the nobles was hushed, and their tongue cleaved to their palate.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 When the ear heard [me], then it blessed me, and when the eye saw [me], it gave witness to me;
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 For I delivered the afflicted that cried, and the fatherless who had no helper.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 The blessing of him that was perishing came upon me, and I caused the widow's heart to sing for joy.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 I put on righteousness, and it clothed me; my justice was as a mantle and a turban.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 I was eyes to the blind, and feet was I to the lame;
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 I was a father to the needy, and the cause which I knew not I searched out;
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 And I broke the jaws of the unrighteous, and plucked the spoil out of his teeth.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 And I said, I shall die in my nest, and multiply my days as the sand;
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 My root shall be spread out to the waters, and the dew will lie all night on my branch;
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 My glory shall be fresh in me, and my bow be renewed in my hand.
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 Unto me they listened, and waited, and kept silence for my counsel:
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 After my words they spoke not again, and my speech dropped upon them;
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 And they waited for me as for the rain, and they opened their mouth wide as for the latter rain.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 [If] I laughed on them, they believed [it] not; and they troubled not the serenity of my countenance.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 I chose their way, and sat as chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth mourners.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
