Job 27
1 And Job continued his parable and said,
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 [As] God liveth, who hath taken away my right, and the Almighty, who hath embittered my soul,
«Мениң һәққимни тартивалған Тәңриниң һаяти билән, Җенимни ағритқан Һәммигә Қадирниң һәққи билән қәсәм қилимәнки,
3 All the while my breath is in me, and the spirit of God is in my nostrils,
Тенимдә нәпәс болсила, Тәңриниң бәргән Роһи димиғимда турсила,
4 My lips shall not speak unrighteousness, nor my tongue utter deceit!
Ләвлиримдин һәққанийсиз сөзләр чиқмайду, Тилим алдамчилиқ билән һеч шивирлимайду!
5 Be it far from me that I should justify you; till I die I will not remove my blamelessness from me.
Силәрниңкини тоғра дейиш мәндин жирақ турсун! Җеним чиққанға қәдәр дуруслуғумни өзүмдин айримаймән!
6 My righteousness I hold fast, and will not let it go: my heart reproacheth [me] not one of my days.
Адиллиғимни чиң тутуверимән, уни қоюп бәрмәймән, Виҗданим яшиған һеч бир күнүмдә мени әйиплимисун!
7 Let mine enemy be as the wicked, and he that riseth up against me as the unrighteous.
Мениң дүшминим рәзилләргә охшаш болсун, Маңа қарши чиққанлар һәққанийсиз дәп қаралсун.
8 For what is the hope of the ungodly, when [God] cutteth him off, when God taketh away his soul?
Чүнки Тәңри иплас адәмни үзүп ташлиғанда, Униң җенини алғанда, Униң йәнә немә үмүти қалар?
9 Will God hear his cry when distress cometh upon him?
Балаю-апәт уни бесип чүшкәндә, Тәңри униң налә-пәрядини аңламду?
10 Doth he delight himself in the Almighty? will he at all times call upon God?
У Һәммигә Қадирдин сөйүнәмду? У һәрдайим Тәңригә илтиҗа қилаламду?
11 I will teach you concerning the hand of God; what is with the Almighty will I not conceal.
Мән Тәңриниң қолиниң қилғанлири тоғрисида силәргә мәлумат берәй; Һәммигә Қадирда немә барлиғини йошуруп жүрмәймән.
12 Behold, ye yourselves have all seen [it]; and why are ye thus altogether vain?
Мана силәр аллибурун буларни көрүп чиқтиңлар; Силәр немишкә ашундақ пүтүнләй қуруқ хияллиқ болуп қалдиңлар?
13 This is the portion of the wicked man with God, and the heritage of the violent, which they receive from the Almighty: —
Рәзил адәмләрниң Тәңри бекиткән ақивити шундақки, Зораванларниң Һәммигә Қадирдин алидиған несивиси шундақки: —
14 If his children be multiplied, it is for the sword, and his offspring shall not be satisfied with bread;
Униң балилири көпәйсә, қиличлиниш үчүнла көпийиду; Униң пәрзәнтлириниң нени йетишмәйду.
15 Those that remain of him shall be buried by death, and his widows shall not weep.
Униң өзидин кейин қалған адәмлири өлүм билән беваситә дәпнә қилиниду, Буниң билән қалған тул хотунлири матәм тутмайду.
16 Though he heap up silver as the dust, and prepare clothing as the clay;
У күмүчләрни топа-чаңдәк жиғип догилисиму, Кийим-кечәкләрни лайдәк көп жиғсиму,
17 He may prepare it, but the just shall put it on; and the innocent shall divide the silver.
Буларниң һәммисини тәйярлисиму, Бирақ кийимләрни һәққанийлар кийиду; Бигуналарму күмүчләрни бөлүшиду.
18 He buildeth his house as the moth, and as a booth that a keeper maketh.
Униң ясиған өйи пәрваниниң ғозисидәк, Үзүмзарниң күзәтчиси өзигә салған кәпидәк бош болиду.
19 He lieth down rich, but will do so no more; he openeth his eyes, and he is not.
У бай болуп йетип дәм алғини билән, Бирақ әң ахирқи қетим келидуки, Көзини ачқанда, әнди түгәштим дәйду.
20 Terrors overtake him like waters; a whirlwind stealeth him away in the night.
Вәһимиләр кәлкүндәк бешиға келиду; Кәчтә қара қуюн уни чаңгилиға алиду.
21 The east wind carrieth him away and he is gone; and as a storm it hurleth him out of his place.
Шәриқ шамили уни учуруп кетиду; Шиддәт билән уни орнидин елип жираққа етип ташлайду.
22 And [God] shall cast upon him and not spare: he would fain flee out of his hand.
Боран уни һеч айимай, бешиға урулиду; У униң чаңгилидин қутулуш үчүн һә дәп уруниду;
23 [Men] shall clap their hands at him, and shall hiss him out of his place.
Бирақ [шамал] униңға қарап чавак чалиду, Уни орнидин «уш-уш» қилип қоғливетиду».
