Job 19
1 And Job answered and said,
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 How long will ye vex my soul, and crush me with words?
“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?
3 These ten times have ye reproached me; ye are not ashamed to stupefy me.
On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.
4 And be it [that] I have erred, mine error remaineth with myself.
Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.
5 If indeed ye will magnify yourselves against me, and prove against me my reproach,
Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,
6 Know now that God hath overthrown me, and hath surrounded me with his net.
Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.
7 Behold, I cry out of wrong, and I am not heard; I cry aloud, but there is no judgment.
“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
8 He hath hedged up my way that I cannot pass, and he hath set darkness in my paths.
Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.
9 He hath stripped me of my glory, and taken the crown from my head.
Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.
10 He breaketh me down on every side, and I am gone; and my hope hath he torn up as a tree.
Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
11 And he hath kindled his anger against me, and hath counted me unto him as one of his enemies.
Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.
12 His troops have come together and cast up their way against me, and have encamped round about my tent.
Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
13 He hath put my brethren far from me, and mine acquaintance are quite estranged from me.
“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.
14 My kinsfolk have failed, and my known friends have forgotten me.
Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.
15 The sojourners in my house and my maids count me as a stranger; I am an alien in their sight.
Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.
16 I called my servant, and he answered not; I entreated him with my mouth.
Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.
17 My breath is strange to my wife, and my entreaties to the children of my [mother's] womb.
Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.
18 Even young children despise me; I rise up, and they speak against me.
Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.
19 All my intimate friends abhor me, and they whom I loved are turned against me.
Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.
20 My bones cleave to my skin and to my flesh, and I am escaped with the skin of my teeth.
Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.
21 Have pity upon me, have pity upon me, ye my friends; for the hand of God hath touched me.
“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı'nın eli vurdu bana.
22 Why do ye persecute me as God, and are not satisfied with my flesh?
Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?
23 Oh would that my words were written! oh that they were inscribed in a book!
“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,
24 That with an iron style and lead they were graven in the rock for ever!
Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!
25 And [as for] me, I know that my Redeemer liveth, and the Last, he shall stand upon the earth;
Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.
26 And [if] after my skin this shall be destroyed, yet from out of my flesh shall I see God;
Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı'yı göreceğim.
27 Whom I shall see for myself, and mine eyes shall behold, and not another: — my reins are consumed within me.
O'nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!
28 If ye say, How shall we persecute him? when the root of the matter is found in me,
Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,
29 Be ye yourselves afraid of the sword! for the sword is fury against misdeeds, that ye may know there is a judgment.
Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”
