Job 17
1 My breath is corrupt, my days are extinct, the graves are mine.
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 Are there not mockers around me? and doth [not] mine eye abide in their provocation?
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 Lay down now [a pledge], be thou surety for me with thyself: who is he that striketh hands with me?
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 For thou hast hidden their heart from understanding; therefore thou wilt not exalt [them].
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 He that betrayeth friends for a prey — even the eyes of his children shall fail.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 And he hath made me a proverb of the peoples; and I am become one to be spit on in the face.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 And mine eye is dim by reason of grief, and all my members are as a shadow.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 Upright men [shall be] astonished at this, and the innocent shall be stirred up against the ungodly;
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 But the righteous shall hold on his way, and he that hath clean hands shall increase in strength.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 But as for you all, pray come on again; and I shall not find one wise man among you.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 My days are past, my purposes are broken off, the cherished thoughts of my heart.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 They change the night into day; the light [they imagine] near in presence of the darkness.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 I cry to the grave, Thou art my father! to the worm, My mother, and my sister!
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 And where is then my hope? yea, my hope, who shall see it?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
