Job 10

1 My soul is weary of my life: I will give free course to my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.

Napapagod ako sa aking buhay; magbibigay ako ng malayang pagpapahayag sa aking hinaing; magsasalita ako sa kapaitan ng aking kaluluwa.

2 I will say unto God, Do not condemn me; shew me wherefore thou strivest with me.

Sasabihin ko sa Diyos, huwag mo akong basta isumpa; ipakita mo kung bakit mo ako inaakusahan.

3 Doth it please thee to oppress, that thou shouldest despise the work of thy hands, and shine upon the counsel of the wicked?

Makakabuti ba para sa iyo na ako ay iyong apihin, na kasuklaman ang mga gawa ng iyong mga kamay habang ikaw ay nakangiti sa mga plano ng masasama?

4 Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?

Mayroon ka bang mga mata? Nakakakita ka ba kagaya ng nakikita ng tao?

5 Are thy days as the days of a mortal? are thy years as a man's days,

Ang mga araw mo ba ay kagaya ng mga araw ng sangkatauhan o ang mga taon mo ba ay kagaya ng mga taon ng mga tao,

6 That thou searchest after mine iniquity, and inquirest into my sin;

na nag-uusisa sa aking mga kasamaan at nagsasaliksik ng aking mga kasalanan,

7 Since thou knowest that I am not wicked, and that there is none that delivereth out of thy hand?

kahit na alam mong wala akong kasalanan at walang sinumang makakasagip sa akin mula sa iyong mga kamay?

8 Thy hands have bound me together and made me as one, round about; yet dost thou swallow me up!

Ang iyong mga kamay ang nagbalangkas at humubog sa akin, pero sinisira mo ako.

9 Remember, I beseech thee, that thou hast made me as clay, and wilt bring me into dust again.

Alalahanin mo, nagsusumamo ako sa iyo, na hinubog mo ako gaya ng putik; ibabalik mo ba muli ako sa alabok?

10 Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

Hindi ba't ibinuhos mo ako na parang gatas at binuo mo ako na parang keso?

11 Thou hast clothed me with skin and flesh, and knit me together with bones and sinews;

Binihisan mo ako ng balat at laman at hinabi mo akong magkakasama ng mga buto at mga litid.

12 Thou hast granted me life and favour, and thy care hath preserved my spirit;

Pinagkalooban mo ako ng buhay at katapatan sa tipan; ang tulong mo ang nagbantay sa aking espiritu.

13 And these things didst thou hide in thy heart; I know that this was with thee.

Gayon man itinago mo ang mga bagay na ito sa iyong puso—alam ko ito ang iyong iniisip:

14 If I sinned, thou wouldest mark me, and thou wouldest not acquit me of mine iniquity.

na kung ako ay nagkasala, napapansin mo ito; Hindi mo ako ipapawalang-sala sa aking mga kasamaan.

15 If I were wicked, woe unto me! and righteous, I will not lift up my head, being [so] full of shame, and beholding mine affliction; —

Kung ako ay masama, sumpain ako; kahit ako ay matuwid, hindi ko maaring itaas ang aking ulo, yamang puno ako nang kahihiyan at pinagmamasdan ang sarili kong paghihirap.

16 And it increaseth: thou huntest me as a fierce lion; and ever again thou shewest thy marvellous power upon me.

Kung titingala ang aking ulo, hinuhuli mo ako tulad ng isang leon; muli mong ipinapakita sa akin na ikaw ay makapangyarihan.

17 Thou renewest thy witnesses before me and increasest thy displeasure against me; successions [of evil] and a time of toil are with me.

Nagdadala ka ng mga bagong saksi laban sa akin at dinadagdagan mo ang iyong galit sa akin; sinasalakay mo ako ng mga bagong hukbo.

18 And wherefore didst thou bring me forth out of the womb? I had expired, and no eye had seen me.

Bakit, kung gayon, inilabas mo ako mula sa sinapupunan? Sana ay isinuko ko na ang aking espiritu para wala ng mata ang nakakita sa akin kailanman.

19 I should be as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

hindi na sana ako nabuhay; binitbit na sana ako mula sa sinapupunan diretso sa libingan.

20 Are not my days few? cease then and let me alone, that I may revive a little,

Hindi ba kaunti na lang ang aking mga araw? Kung gayon ay tapusin na, hayaan akong mag-isa, para magkaroon naman ako ng kaunting pahinga

21 Before I go, and never to return, — to the land of darkness and the shadow of death;

bago ako pumunta kung saan hindi na ako makakabalik, sa lupain ng kadiliman at sa anino ng kamatayan,

22 A land of gloom, as darkness itself; of the shadow of death, without any order, where the light is as thick darkness.

ang lupain na kasing-dilim ng hatinggabi, sa lupain ng anino ng kamatayan, walang kahit anong kaayusan, kung saan ang liwanag ay kagaya ng hatinggabi.””