Job 10

1 My soul is weary of my life: I will give free course to my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.

۱ «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان می‌سازم و در تلخی جان خود سخن می‌رانم.

2 I will say unto God, Do not condemn me; shew me wherefore thou strivest with me.

۲ به خدا می‌گویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت می‌کنی؟

3 Doth it please thee to oppress, that thou shouldest despise the work of thy hands, and shine upon the counsel of the wicked?

۳ آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟

4 Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?

۴ آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان می‌بینی؟

5 Are thy days as the days of a mortal? are thy years as a man's days,

۵ آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟

6 That thou searchest after mine iniquity, and inquirest into my sin;

۶ که معصیت مرا تفحص می‌کنی وبرای گناهانم تجسس می‌نمایی؟

7 Since thou knowest that I am not wicked, and that there is none that delivereth out of thy hand?

۷ اگر‌چه می‌دانی که شریر نیستم و از دست تو رهاننده‌ای نیست.

8 Thy hands have bound me together and made me as one, round about; yet dost thou swallow me up!

۸ «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک می‌سازی؟

9 Remember, I beseech thee, that thou hast made me as clay, and wilt bring me into dust again.

۹ به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟

10 Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

۱۰ آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟

11 Thou hast clothed me with skin and flesh, and knit me together with bones and sinews;

۱۱ مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.

12 Thou hast granted me life and favour, and thy care hath preserved my spirit;

۱۲ حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود.

13 And these things didst thou hide in thy heart; I know that this was with thee.

۱۳ اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و می‌دانم که اینها در فکرتو بود.

14 If I sinned, thou wouldest mark me, and thou wouldest not acquit me of mine iniquity.

۱۴ اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت.

15 If I were wicked, woe unto me! and righteous, I will not lift up my head, being [so] full of shame, and beholding mine affliction; —

۱۵ اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را می‌بینم!

16 And it increaseth: thou huntest me as a fierce lion; and ever again thou shewest thy marvellous power upon me.

۱۶ و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.

17 Thou renewest thy witnesses before me and increasest thy displeasure against me; successions [of evil] and a time of toil are with me.

۱۷ گواهان خود را بر من پی درپی می‌آوری و غضب خویش را بر من می‌افزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند.

18 And wherefore didst thou bring me forth out of the womb? I had expired, and no eye had seen me.

۱۸ پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان می‌دادم و چشمی مرا نمی دید.

19 I should be as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

۱۹ پس می‌بودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده می‌شدم.

20 Are not my days few? cease then and let me alone, that I may revive a little,

۲۰ آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم،

21 Before I go, and never to return, — to the land of darkness and the shadow of death;

۲۱ قبل از آنکه بروم به‌جایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!

22 A land of gloom, as darkness itself; of the shadow of death, without any order, where the light is as thick darkness.

۲۲ به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بی‌ترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»