Job 30
1 But now, those younger in years scorn me, whose fathers I would not have seen fit to place with the dogs of my flock,
“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
2 the strength of whose hands was nothing to me, and they were considered unworthy of life itself.
Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
3 They were barren from poverty and hunger; they gnawed in solitude, layered with misfortune and misery.
Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
4 And they chewed grass and the bark from trees, and the root of junipers was their food.
Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
5 They took these things from the steep valleys, and when they discovered one of these things, they rushed to the others with a cry.
Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
6 They lived in the parched desert and in caves underground or above the rocks.
Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
7 They rejoiced among these kinds of things, and they considered it delightful to be under thorns.
Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
8 These are the sons of foolish and base men, not even paying any attention to the land.
Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
9 Now I become their song, and I have been made into their proverb.
“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
10 They loathe me, and so they flee far from me, and they are not reluctant to spit in my face.
Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
11 For he has opened his quiver and has afflicted me, and he has placed a bridle in my mouth.
Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
12 Immediately, upon rising, my calamities rise up to the right. They have overturned my feet and have pressed me down along their way like waves.
Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
13 They have diverted my journeys; they have waited to ambush me, and they have prevailed, and there was no one who might bring help.
Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
14 They have rushed upon me, as when a wall is broken or a gate opened, and they have been pulled down into my miseries.
Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
15 I have been reduced to nothing. You have taken away my desire like a wind, and my health has passed by like a cloud.
Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
16 But now my soul withers within myself, and the days of affliction take hold of me.
“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
17 At night, my bone is pierced with sorrows, and those who feed on me, do not sleep.
Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
18 By the sheer number of them my clothing is worn away, and they have closed in on me like the collar of my coat.
Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
19 I have been treated like dirt, and I have been turned into embers and ashes.
Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
20 I cry to you, and you do not heed me. I stand up, and you do not look back at me.
“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
21 You have changed me into hardness, and, with the hardness of your hand, you oppose me.
Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
22 You have lifted me up, and, placing me as if on the wind, you have thrown me down powerfully.
Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
23 I know that you will hand me over to death, where a home has been established for all the living.
Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
24 Truly, then, you do not extend your hand in order to consume them, and if they fall down, you will save them.
“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
25 Once, I wept over him who was afflicted, and my soul had compassion on the poor.
Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
26 I expected good things, but evil things have come to me. I stood ready for light, yet darkness burst forth.
Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
27 My insides have seethed, without any rest, for the days of affliction have prevented it.
İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
28 I went forth mourning, without anger, and rising up, I cried out in confusion.
Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
29 I was the brother of snakes, and the companion of ostriches.
Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
30 My skin has become blackened over me, and my bones have dried up because of the heat.
Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
31 My harp has been turned into mourning, and my pipes have been turned into a voice of weeping.
Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
