Job 30
1 But now, those younger in years scorn me, whose fathers I would not have seen fit to place with the dogs of my flock,
Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
2 the strength of whose hands was nothing to me, and they were considered unworthy of life itself.
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3 They were barren from poverty and hunger; they gnawed in solitude, layered with misfortune and misery.
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4 And they chewed grass and the bark from trees, and the root of junipers was their food.
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5 They took these things from the steep valleys, and when they discovered one of these things, they rushed to the others with a cry.
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
6 They lived in the parched desert and in caves underground or above the rocks.
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7 They rejoiced among these kinds of things, and they considered it delightful to be under thorns.
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
8 These are the sons of foolish and base men, not even paying any attention to the land.
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9 Now I become their song, and I have been made into their proverb.
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
10 They loathe me, and so they flee far from me, and they are not reluctant to spit in my face.
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
11 For he has opened his quiver and has afflicted me, and he has placed a bridle in my mouth.
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
12 Immediately, upon rising, my calamities rise up to the right. They have overturned my feet and have pressed me down along their way like waves.
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
13 They have diverted my journeys; they have waited to ambush me, and they have prevailed, and there was no one who might bring help.
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14 They have rushed upon me, as when a wall is broken or a gate opened, and they have been pulled down into my miseries.
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
15 I have been reduced to nothing. You have taken away my desire like a wind, and my health has passed by like a cloud.
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
16 But now my soul withers within myself, and the days of affliction take hold of me.
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17 At night, my bone is pierced with sorrows, and those who feed on me, do not sleep.
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18 By the sheer number of them my clothing is worn away, and they have closed in on me like the collar of my coat.
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
19 I have been treated like dirt, and I have been turned into embers and ashes.
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
20 I cry to you, and you do not heed me. I stand up, and you do not look back at me.
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21 You have changed me into hardness, and, with the hardness of your hand, you oppose me.
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22 You have lifted me up, and, placing me as if on the wind, you have thrown me down powerfully.
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23 I know that you will hand me over to death, where a home has been established for all the living.
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
24 Truly, then, you do not extend your hand in order to consume them, and if they fall down, you will save them.
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
25 Once, I wept over him who was afflicted, and my soul had compassion on the poor.
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
26 I expected good things, but evil things have come to me. I stood ready for light, yet darkness burst forth.
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27 My insides have seethed, without any rest, for the days of affliction have prevented it.
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
28 I went forth mourning, without anger, and rising up, I cried out in confusion.
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
29 I was the brother of snakes, and the companion of ostriches.
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30 My skin has become blackened over me, and my bones have dried up because of the heat.
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
31 My harp has been turned into mourning, and my pipes have been turned into a voice of weeping.
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
