Job 29
1 Job also added to this, using figures of speech, and he said:
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 Who will grant to me that I might be as I was in former months, according to the days when God kept watch over me?
«Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
3 At that time, his lamp shined over my head, and by his light, I walked through the darkness.
У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
4 I was then just as in the days of my youth, when God was privately in my tabernacle.
Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
5 At that time, the Almighty was with me and my children surrounded me.
Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
6 Then, I washed my feet with butter, and a boulder poured out rivers of oil for me.
Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
7 When I went to the gate of the city, or to the main street, they prepared a chair for me.
Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
8 The youths saw me and hid themselves, and the elders, rising up, remained standing.
Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
9 The leaders stopped talking, and they placed a finder over their mouth.
Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
10 The commanders subdued their voice, and their tongue adhered to their throat.
Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
11 The ear that heard me, blessed me, and the eye that saw me, gave testimony for me.
Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
12 This was because I had freed the poor, who cried out, and the orphan, who had no helper.
Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
13 The blessing of him who would have been destroyed came upon me, and I consoled the heart of the widow.
Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
14 I put on justice, and I clothed myself with my judgment, like a robe and a diadem.
Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
15 I was an eye for the blind and a foot for the lame.
Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
16 I was the father of the poor; and if I lacked knowledge about any case, I investigated very diligently.
Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
17 I crushed the jaws of the impious, and I took away prey from his teeth.
Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
18 And I said, “I will die in my little nest, and like a palm tree, I will multiply my days.
Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
19 My root has been spread beside the waters, and the dew will remain with my harvest.
Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
20 My glory will always be restored, and my bow will be restored to my hand.”
Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
21 Those who heard me, expected vindication, and they listened closely in silence to my counsel.
Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
22 To my words, they dared to add nothing, and my eloquence poured over them.
Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
23 They waited for me as for rain, and they opened their mouth as for belated rains.
Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
24 If I had ever laughed at them, they would not have believed it, and the light of my face was not cast down towards the ground.
Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
25 If I wished to go to them, I sat down first, and, though I sat like a king surrounded by an army, yet I was a comforter to those who mourned.
Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
