Job 17
1 My spirit will be wasted, my days will be shortened, and only the grave will be left for me.
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 I have not sinned, yet my eye remains in bitterness.
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 Free me, O Lord, and set me beside you, and let the hand of anyone you wish fight against me.
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 You have set their heart far from discipline; therefore, they will not be praised.
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 He promises prey to his companions, but the eyes of his sons will grow faint.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 He has posted me like a proverb to the people, and I am an example in their presence.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 My eyesight has been clouded by indignation, and my limbs have been reduced, as if to nothing.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 The just will be astounded over this, and the innocent will be stirred up against the hypocrite.
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 And the just will cling to his way, and clean hands will increase strength.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 Therefore, be converted, all of you, and approach, for I do not find in you any wisdom.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 My days have passed away; my thoughts have been scattered, tormenting my heart.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 They have turned night into day, and I hope for light again after the darkness.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
13 If I should wait, the underworld is my house, and in darkness I have spread out my bed. (Sheol h7585)
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 I have said to decay and to worms: “You are my father, my mother, and my sister.”
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 Therefore, where is my expectation now, and who is it that considers my patience?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
