Job 14
1 Man, born of woman, living for a short time, is filled with many miseries.
Анидин туғулғанларниң күнлири аздур, Палакәт униңға ярдур.
2 He comes forth like a flower, and is crushed, and he flees, as if a shadow, and never remains in the same state.
У гүлдәк дунияға келип андин тозуйду, У [қуяш алдидин] сайигә охшаш қечип кетиду.
3 And do you consider it fitting to look down with your eyes on someone in this way and to lead him into judgment with you?
Бирақ Сән техи шундақ бир аҗиз болғучиға көзүңни тикип, Мени Өз алдиңға сораққа тартиватамсән?
4 Who can make him clean who is conceived of unclean seed? Are you not the only one who can?
Ким напак нәрсиләрдин пак нәрсини чиқиралайду? — һеч ким!
5 The days of man are short, and the number of his months is with you; you have determined his limits, which cannot be surpassed.
[Инсанниң] күнлири бекитилгәндикин, Униң айлириниң сани Сениң илкиңдә болғандикин, Сән униң өтсә болмайдиған чәклирини бекиткәндикин,
6 Withdraw a little from him, so that he may rest, until his awaited day arrives, like that of the hired hand.
Униң бир аз дәм елиши үчүн униңдин көзүңни елип қачқин, Шуниң билән мәдикардәк униңға өз күнлиридин сөйүнүш несип болсун!
7 A tree has hope: if it has been cut, it turns green again, and its branches spring forth.
Чүнки дәрәқ кесиветилгәндин кейин, қайта өсүштин үмүт бар; Буниңлиқ билән униң юмран бихлири түгәп кәтмәйду;
8 If its roots grow old in the earth, and its trunk passes into dust,
Униң йилтизи йәрдә қуруп кәткән болсиму, Униң көтиги топида өлүп кәткән болсиму,
9 at the scent of water, it will sprout and bring forth leaves, as when it had first been planted.
Бирақ суниң пуриғи биләнла у йәнә көкириду, Юмран от-чөптәк йеңи бихларни чиқириду.
10 Truly, when a man dies, and has been left unprotected, and has decayed, I ask you where is he?
Бирақ адәм болса өлиду, илаҗсиз оңда ятиду, бәрһәқ, Инсан нәпәстин қалиду, андин нәдә болиду?
11 It is as if the waters had receded from the sea and an emptied river had dried up;
Деңиздики сулар парға айлинип түгәп кәткәндәк, Дәриялар қағҗирап қуруп кәткәндәк,
12 just so, when a man is fallen asleep, he will not rise again, until the heavens are worn away; he will not awaken, nor rise from his sleep.
Охшашла адәм йетип қалсила қайтидин турмайду; Асманлар йоқимиғичә, улар ойғанмайду, уйқидин турмайду.
13 Who will grant this to me, that you will protect me in the underworld, and hide me until your fury passes by, and establish a time for me, in which you will remember me? (Sheol h7585)
Аһ, тәһтисараға мени йошуруп қойсаң еди, Ғәзивиң өтүп кәткичә мени мәхпий сақлап қойсаң еди, Мени есиңгә алидиған бир вақит-саатни маңа бекитип бәрсәң еди! (Sheol h7585)
14 Do you suppose that a dead man will live again? On each of the days in which I now battle, I wait until my transformation occurs.
Адәм өлсә, қайта яшамду? Шундақ болса маңа шундақ өзгириш вақти кәлгичә, Мошу җапаға толған күнлирим өткичә, сәвир-тақәт билән күтәттим!
15 You will call me and I will answer you; to the work of your hands, you will extend your right hand.
Шундақ болса Сән мени чақирсаң, җавап берәттим; Сән Өз қолуң билән яратқиниңға үмүт-арзуюң болатти.
16 Indeed, you have numbered my steps, but you have been lenient with my sins.
Бирақ Сән һазир һәр бир дәссигән қәдәмлиримни санап, Гунайимни күзитиватисәнғу!
17 You have sealed up my offenses, as if in a purse, but you have cured my iniquity.
Итаәтсизлигим халтиға селинип печәтләнди, Гуналиримни дога-дога қилип сақлап қойдуң.
18 A falling mountain flows away, and a stone is transferred from its place.
Дәрвәқә тағму йимирилип йоқалғандәк, Таш өз орнидин тәвринип кәткәндәк,
19 Waters wear away stones, and with a flood the land is reduced little by little; and similarly, you will destroy man.
Сулар таш-шеғилларни упритип йоқатқандәк, Топанлар зиминдики топини сүпүрүп кәткәндәк, Сән адәмниң үмүтини йоқ қилисән.
20 You have strengthened him for a little while, so that he may cross over into eternity. You will change his face and send him forth.
Сән мәңгүгә униң үстидин ғалип келисән, Шуңа у дуниядин кетиду; униң чирайини тутулдурисән, Уни Өз йениңдин жирақ қилисән.
21 Whether his sons have been noble or ignoble, he will not understand.
Униң оғуллири һөрмәткә еришиду, бирақ у буни билмәйду; Улар пәс қилинсиму, Бирақ униң булардинму хәвири болмайду.
22 And in this way his body, while he yet lives, will have grief, and his soul will mourn over himself.
У [пәқәт] өз тенидики ағриғидинла азаплиниду, У көңлидә өзи үчүнла һәсрәт-надамәт чекиду.
