2 Corinthians 3
1 Must we begin again to commend ourselves? Or are we in need (as some are) of epistles of commendation for you, or from you?
Czy znowu zaczynamy polecać samych siebie? Albo czy potrzebujemy, jak niektórzy, [listów] polecających do was albo od was?
2 You are our Epistle, written in our hearts, which is known and read by all men.
Naszym listem wy jesteście, napisanym w naszych sercach, znanym i czytanym przez wszystkich ludzi.
3 It has been made manifest that you are the Epistle of Christ, ministered by us, and written down, not with ink, but with the Spirit of the living God, and not on tablets of stone, but on the fleshly tablets of the heart.
Gdyż wiadomo, że jesteście listem Chrystusowym sporządzonym przez nasze posługiwanie, napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego, nie na tablicach kamiennych, lecz na żywych tablicach serc.
4 And we have such faith, through Christ, toward God.
A taką ufność mamy przez Chrystusa ku Bogu.
5 It is not that we are adequate to think anything of ourselves, as if anything was from us. But our adequacy is from God.
Nie żebyśmy sami z siebie byli w stanie pomyśleć coś jakby z samych siebie, lecz nasza możność jest z Boga.
6 And he has made us suitable ministers of the New Testament, not in the letter, but in the Spirit. For the letter kills, but the Spirit gives life.
On też uczynił nas zdolnymi sługami nowego testamentu, nie litery, ale Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia.
7 But if the ministration of death, engraved with letters upon stones, was in glory, (so much so that the sons of Israel were not able to gaze intently upon the face of Moses, because of the glory of his countenance) even though this ministration was ineffective,
Lecz jeśli posługiwanie śmierci, wyryte literami na kamieniach, było pełne chwały, tak że synowie Izraela nie mogli wpatrywać się w oblicze Mojżesza z powodu chwały jego oblicza, która miała przeminąć;
8 how could the ministration of the Spirit not be in greater glory?
To o ileż bardziej pełne chwały nie miałoby być posługiwanie Ducha?
9 For if the ministration of condemnation is with glory, so much more is the ministration of justice abundant in glory.
Jeśli bowiem posługiwanie potępienia [było] pełne chwały, o ileż bardziej obfituje w chwałę posługiwanie sprawiedliwości.
10 And neither was it glorified by means of an excellent glory, though it was made illustrious in its own way.
To bowiem, co miało chwałę, nie miało chwały w porównaniu z tą przewyższającą chwałą.
11 For if even what was temporary has its glory, then what is lasting has an even greater glory.
Jeśli zaś to, co przemija, [było] pełne chwały, tym bardziej pełne chwały jest to, co trwa.
12 Therefore, having such a hope, we act with much confidence,
Mając więc taką nadzieję, z całą otwartością mówimy;
13 and not as Moses did, in placing a veil over his face, so that the sons of Israel would not gaze intently at his face. This was ineffective,
A nie jak Mojżesz, [który] kładł sobie na twarz zasłonę, aby synowie Izraela nie wpatrywali się w koniec tego, co miało przeminąć.
14 for their minds were obtuse. And, even until this present day, the very same veil, in the readings from the Old Testament, remains not taken away (though, in Christ, it is taken away).
Lecz ich umysły zostały zaślepione; aż do dziś bowiem przy czytaniu Starego Testamentu ta sama zasłona pozostaje nieodsłonięta, gdyż jest usuwana w Chrystusie.
15 But even until today, when Moses is read, a veil is still set over their hearts.
I aż do dziś, gdy Mojżesz jest czytany, zasłona leży na ich sercu.
16 But when they will have been converted to the Lord, then the veil shall be taken away.
Gdy jednak nawrócą się do Pana, zasłona zostanie zdjęta.
17 Now the Spirit is Lord. And wherever the Spirit of the Lord is, there is liberty.
Pan zaś jest tym Duchem, a gdzie jest Duch Pana, tam i wolność.
18 Yet truly, all of us, as we gaze upon the unveiled glory of the face of the Lord, are transfigured into the same image, from one glory to another. And this is done by the Spirit of the Lord.
Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, [jakby] w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana.
