Psalms 137

1 For David, [a Psalm] of Jeremias. By the rivers of Babylon, there we sat; and wept when we remembered Sion.

۱ نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.

2 We hung our harps on the willows in the midst of it.

۲ بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود.

3 For there they that had taken us captive asked of us the words of a song; and they that had carried us away [asked] a hymn, [saying], Sing us [one] of the songs of Sion.

۳ زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.»

4 How should we sing the Lord's song in a strange land?

۴ چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟

5 If I forget you, O Jerusalem, let my right hand forget [its skill].

۵ اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.

6 May my tongue cleave to my throat, if I do not remember you; if I do not prefer Jerusalem as the chief of my joy.

۶ اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم.

7 Remember, O Lord, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Rase [it], rase [it], even to its foundations.

۷ ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»

8 Wretched daughter of Babylon! blessed [shall he be] who shall reward you as you have rewarded us.

۸ ‌ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی!

9 Blessed [shall he be] who shall seize and dash your infants against the rock.

۹ خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند.