Job 30
1 But now the youngest have laughed me to scorn, now they reprove me in [their] turn, whose fathers I set at nothing; whom I did not deem worthy [to be with] my shepherd dogs.
| «و اما الان کسانی که از من خردسالترندبر من استهزا می‌کنند، که کراهت می‌داشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم. | ۱ |
2 Yes, why had I the strength of their hands? for them the full term [of life] was lost.
| قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ کسانی که توانایی ایشان ضایع شده بود، | ۲ |
3 [One is] childless in lack and famine, [such as] they that fled but lately the distress and misery of drought.
| از احتیاج و قحطی بی‌تاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی می‌خاییدند. | ۳ |
4 Who compass the salt places on the sounding [shore], who had salt [herbs] for their food, and were dishonourable and of no repute, in lack of every good thing; who also ate roots of trees by reason of great hunger.
| خبازی را در میان بوته‌ها می‌چیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود. | ۴ |
5 Thieves have risen up against me,
| از میان (مردمان ) رانده می‌شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهومی کردند. | ۵ |
6 whose houses were the caves of the rocks, who lived under the wild shrubs.
| در گریوه های وادیها ساکن می‌شدند. در حفره های زمین و در صخره‌ها. | ۶ |
7 They will cry out amongst the rustling [bushes].
| در میان بوته‌ها عرعر می‌کردند، زیر خارها با هم جمع می‌شدند. | ۷ |
8 [They are] sons of fools and vile men, [whose] name and glory [are] quenched from off the earth.
| ابنای احمقان و ابنای مردم بی‌نام، بیرون از زمین رانده می‌گردیدند. | ۸ |
9 But now I am their music, and they have me for a byword.
| و اما الان سرود ایشان شده‌ام و از برای ایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام. | ۹ |
10 And they stood aloof and abhorred me, and spared not to spit in my face.
| مرا مکروه داشته، از من دورمی شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، بازنمی ایستند. | ۱۰ |
11 For he has opened his quiver and afflicted me: they also have cast off the restraint of my presence.
| چونکه زه را بر من باز کرده، مرامبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند. | ۱۱ |
12 They have risen up against [me] on the right hand of [their] offspring; they have stretched out their foot, and directed against me the ways of their destruction.
| از طرف راست من انبوه عوام الناس برخاسته، پاهایم را از پیش در می‌برند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا می‌سازند. | ۱۲ |
13 My paths are ruined; for they have stripped off my raiment: he has shot at me with his weapons.
| راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام می‌نمایند، و خود معاونی ندارند. | ۱۳ |
14 And he has pleaded against me as he will: I am overwhelmed with pains.
| گویا از ثلمه های وسیع می‌آیند، و ازمیان خرابه‌ها بر من هجوم می‌آورند. | ۱۴ |
15 My pains return upon [me]; my hope is gone like the wind, and my safety as a cloud.
| ترسها برمن برگشته، آبروی مرا مثل باد تعاقب می‌کنند، و فیروزی من مثل ابر می‌گذرد. | ۱۵ |
16 Even now my life shall be poured forth upon me; and days of anguish seize me.
| و الان جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتارنموده است. | ۱۶ |
17 And by night my bones are confounded; and my sinews are relaxed.
| شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته می‌شود، و پیهایم آرام ندارد. | ۱۷ |
18 With great force [my disease] has taken hold of my garment: it has compassed me as the collar of my coat.
| ازشدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می‌گیرد. | ۱۸ |
19 And you have counted me as clay; my portion in dust and ashes.
| مرا در گل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیده‌ام. | ۱۹ |
20 And I have cried to you, but you hear me not: but they stood still, and observed me.
| «نزد تو تضرع می‌نمایم و مرا مستجاب نمی کنی، و برمی خیزم و بر من نظر نمی اندازی. | ۲۰ |
21 They attacked me also without mercy: you have scourged me with a strong hand.
| خویشتن را متبدل ساخته، بر من بیرحم شده‌ای، با قوت دست خود به من جفا می‌نمایی. | ۲۱ |
22 And you have put me to grief, and have cast me away from safety.
| مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرادر تندباد پراکنده ساختی. | ۲۲ |
23 For I know that death will destroy me: for the earth is the house [appointed] for every mortal.
| زیرا می‌دانم که مرابه موت باز خواهی گردانید، و به خانه‌ای که برای همه زندگان معین است. | ۲۳ |
24 Oh then that I might lay hands upon myself, or at least ask another, and he should do this for me.
| یقین بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی دربلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی کند؟ | ۲۴ |
25 Yet I wept over every helpless man; I groaned when I saw a man in distress.
| آیا برای هر مستمندی گریه نمی کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی شد. | ۲۵ |
26 But I, when I waited for good things, behold, days of evils came the more upon me.
| لکن چون امید نیکویی داشتم بدی آمد، و چون انتظار نورکشیدم ظلمت رسید. | ۲۶ |
27 My belly boiled, and would not cease: the days of poverty prevented me.
| احشایم می‌جوشد وآرام نمی گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است. | ۲۷ |
28 I went mourning without restraint: and I have stood and cried out in the assembly.
| ماتم‌کنان بی‌آفتاب گردش می‌کنم و درجماعت برخاسته، تضرع می‌نمایم. | ۲۸ |
29 I am become a brother of monsters, and a companion of ostriches.
| برادرشغالان شده‌ام، و رفیق شترمرغ گردیده‌ام. | ۲۹ |
30 And my skin has been greatly blackened, and my bones are burnt with heat.
| پوست من سیاه گشته، از من می‌ریزد، واستخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است. | ۳۰ |
31 My harp also has been turned into mourning, and my song into my weeping.
| بربط من به نوحه گری مبدل شده و نای من به آواز گریه کنندگان. | ۳۱ |
