Psalms 12

1 For the end, A Psalm of David, upon the eighth. Save me, O Lord; for the godly man has failed; for truth is diminished from among the children of men.

برای رهبر سرایندگان: مزمور داوود، با همراهی سازهای زهی، در مایۀ شِمینیت. ای خداوند، به داد ما برس، زیرا دیگر اثری از خداشناسان نیست و انسان باوفا در دنیا باقی نمانده است.

2 Every one has spoken vanity to his neighbour: their lips are deceitful, they have spoken with a double heart.

همه دروغ می‌گویند و با چاپلوسی یکدیگر را فریب می‌دهند.

3 Let the Lord destroy all the deceitful lips, and the tongue that speaks great words:

ای خداوند، زبان چاپلوسان و متکبران را بِبُر

4 who have said, We will magnify our tongue; our lips are our own: who is Lord of us?

که می‌گویند: «ما هر چه را که بخواهیم با زبانمان به دست می‌آوریم. هر چه را که بخواهیم می‌گوییم و کسی نمی‌تواند مانع ما شود.»

5 Because of the misery of the poor, and because of the sighing of the needy, now will I arise, saith the Lord, I will set [them] in safety; I will speak [to them] thereof openly.

خداوند می‌گوید: «من برمی‌خیزم و به داد فقیران و درماندگان می‌رسم و آنها را از دست ظالمان نجات می‌بخشم.»

6 The oracles of the Lord are pure oracles; as silver tried in the fire, proved [in] a furnace of earth, purified seven times.

وعده‌های خداوند، مانند نقره‌ای که هفت بار در کوره تصفیه شده باشد، پاک و قابل اعتماد است.

7 Thou, O Lord, shalt keep us, and shalt preserve us, from this generation, and for ever.

ای خداوند، هر چند پای اشخاص بدکار به همه جا رسیده است و مردم کارهای پلید آنها را ستایش می‌کنند، ولی تو ما را تا ابد از چنین اشخاص حفظ خواهی کرد.

8 The ungodly walk around: according to thy greatness thou has greatly exalted the sons of men.