Job 39
1 [Say] if thou knowest the time of the bringing forth of the wild goats of the rock, and [if] thou hast marked the calving of the hinds:
Сән тағдики явайи өшкиләрниң қачан туғидиғанлиғини биләмсән? Җәрәнләрниң балилиғанлиғини күзитип баққанмусән?
2 and [if] thou has hast numbered the full months of their being with young, and [if] thou hast relieved their pangs:
Уларниң боғаз болғили нәччә ай болғанлиғини саналамсән? Уларниң балилайдиған вақтидин хәвириң барму?
3 and hast reared their young without fear; and wilt thou loosen their pangs?
Улар қәддини пүкүп, йетип балилирини туғиду, Улар өзидики толғақни чиқирип ташлайду;
4 Their young will break forth; they will be multiplied with offspring: [their young] will go forth, and will not return to them.
Уларниң балилири күчлинип йетилиду, Улар далада өсүп, [анисиниң] йенидин чиқип қайтип кәлмәйду.
5 And who is he that sent forth the wild ass free? and who loosed his bands?
Явайи ешәкни далаға қоюветип әркинликкә чиқарған ким? Шаш ешәкниң нохтилирини йешивәткән ким?
6 whereas I made his habitation the wilderness, and the salt land his coverts.
Чөл-баяванни униң өйи қилғанмән, Шорлуқниму униң туралғуси қилғанмән.
7 He laughs to scorn the multitude of the city, and hears not the chiding of the tax-gatherer.
У шәһәрниң қийқас-сүрәнлиридин жирақ туруп уни мазақ қилиду; У ешәкчиниң вақиришиниму аңлимайду.
8 He will survey the mountains [as] his pasture, and he seeks after every green thing.
У тағларни өз яйлиғим дәп кезиду, Шу йәрдики һәммә гүл-гияни издәп жүриду.
9 And will the unicorn be willing to serve thee, or to lie down at thy manger?
Явайи кала болса хизмитиңгә киришкә рази боламду? Сениң оқуруңниң йенида турушқа унамду?
10 And wilt thou bind his yoke with thongs, or will he plough furrows for thee in the plain?
Явайи калини тана билән бағлап, тапқа чүшүрәләмсән?! У саңа әгишип җилғиларда меңип тирна тартамду?
11 And dost thou trust him, because his strength is great? and wilt thou commit thy works to him?
Униң күчи зор болғанлиғи үчүн униңға тайинамсән? Әмгигиңни униңға аманәт қиламсән?
12 And wilt thou believe that he will return to thee thy seed, and bring [it] in [to] thy threshing-floor?
Данлириңни өйгә көтирип әкилишни униңға тапшурамсән? «[Данлиримни] хаминимға жиғиштуриду» дәп униңға ишәнәмсән?
13 The peacock has a beautiful wing: if the stork and the ostrich conceive, [it is worthy of notice],
Төгиқуш қанатлирини шатлиқ билән қақиду, Бирақ булар ләйләкниң қанат учлири һәм пәйлиригә йетәмду?
14 for [the ostrich] will leave her eggs in the ground, and warm them on the dust,
У тухумлирини йәргә ташлап қойиду, Тухумлирим топида исситилсун, дәйду.
15 and has forgotten that the foot will scatter them, and the wild beasts of the field trample them.
Уларниң тәсадипий дәссилип янҗилидиғанлиғини, Далидики бирәр һайванниң асанла уларни дәссәп-чәйләйдиғанлиғини унтуйду.
16 She has hardened [herself] against her young ones, as though [she bereaved] not herself: she labours in vain without fear.
Балилирини өзиниң әмәстәк бағрини қаттиқ қилиду; Униң туғутиниң әҗри бекарға кетиду, Бирақ у писәнт қилмиғандәк туриду.
17 For God has withholden wisdom from her, and not given her a portion in understanding.
Чүнки Тәңри уни кам әқил қилған, Униңға даналиқни бәрмигән.
18 In her season she will lift herself on high; she will scorn the horse and his rider.
Һалбуки, у жүгүрүш алдида мәйдисини жуқуриға көтәргинидә, Ат һәм атлиқларни кәмситип мазақ қилиду.
19 Hast thou invested the horse with strength, and clothed his neck with terror?
Сән атқа күч беғишлиғанмидиң? Сән униң бойниға йәлпүнүп туридиған яйлини кийгүзгәнмидиң?
20 And hast thou clad him in perfect armour, and made his breast glorious with courage?
Сән уни һәйвәтлик пурқушлири билән адәмни қорқутидиған, Чекәткидәк сәкрәйдиған қилаламсән?
21 He paws exulting in the plain, and goes forth in strength into the plain.
У әшәддийлик билән йәр татилап-зохчуп, Өз күчидин шатлинип кетиду, Қураллиқ қошун билән җәң қилишқа атлиниду.
22 He laughs to scorn a king as he meets him, and will by no means turn back from the sword.
У қорқунучқа нисбәтән күлүпла қойиду, Һеч немидин қорқмайду; Қиличниң бисидин у янмайду.
23 The bow and sword resound against him; and [his] rage will swallow up the ground:
Оқдан, җулалиқ нәйзә, Гөрзиму униң йенида шарақшийду,
24 and he will not believe until the trumpet sounds.
У йәрни аччиқ һәм ғәзәп билән жутуветиду, [Җәң] канайини бир аңлапла һаяҗанлинип қин-қиниға патмай кетиду.
25 And when the trumpet sounds, he says, Aha! and afar off he smells the war with prancing and neighing.
Канайларниң авази биләнла у: «Айһай!» дәйду, У җәңни жирақтин пурап болиду. У сәркәрдиләрниң товлашлирини, җәңчиләрниң вақирашлирини хошаллиқ билән аңлайду.
26 And does the hawk remain steady by thy wisdom, having spread out her wings unmoved, looking toward the region of the south?
Сар сениң әқлиң билән учамду, Қанатлирини җәнупқа қарап керәмду?
27 And does the eagle rise at thy command, and the vulture remain sitting over his nest,
Бүркүт буйруғуң билән жуқуриға пәрваз қилип көтириләмду, Угисини жуқуриға саламду?
28 on a crag of a rock, and in a secret [place]?
У қорам ташниң үстидә маканлишиду, У тағниң чоққисиға қониду, Тик қияниму туралғуси қилиду.
29 Thence he seeks food, his eyes observe from far.
Шу йәрдин у овни пайлап байқивалиду, Көзлири жирақ-жирақларни күзитиду.
30 And his young ones roll themselves in blood, and wherever the carcasses may be, immediately they are found.
Униң балилири қан шорайду; Өлтүрүлгәнләр нәдә болса, у шу йәрдә болиду».
