Job 18
1 Then Baldad the Sauchite answered and said,
Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:
2 How long wilt thou continue? forbear, that we also may speak.
Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;
3 For wherefore have we been silent before thee like brutes?
Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?
4 Anger has possessed thee: for what if thou shouldest die; would [the earth] under heaven be desolate? or shall the mountains be overthrown from their foundations?
Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?
5 But the light of the ungodly shall be quenched, and their flame shall not go up.
Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;
6 His light [shall be] darkness in [his] habitation, and his lamp shall be put out with him.
Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.
7 Let the meanest of men spoil his goods, and let his counsel deceive [him].
Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;
8 His foot also has been caught in a snare, [and] let it be entangled in a net.
Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.
9 And let snares come upon him: he shall strengthen those that thirst for his destruction.
Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.
10 His snare is hid in the earth, and that which shall take him is by the path.
Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;
11 Let pains destroy him round about, and let many [enemies] come about him,
Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.
12 [vex him] with distressing hunger: and a signal destruction has been prepared for him.
Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;
13 Let the soles of his feet be devoured: and death shall consume his beauty.
Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.
14 And let health be utterly banished from his tabernacle, and let distress seize upon him with a charge from the king.
Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking
15 It shall dwell in his tabernacle in his night: his excellency shall be sown with brimstone.
Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.
16 His roots shall be dried up from beneath, and his crop shall fall away from above.
Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;
17 Let his memorial perish out of the earth, and his name shall be publicly cast out.
Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.
18 Let [one] drive him from light into darkness.
Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;
19 He shall not be known among his people, nor his house preserved on the earth.
Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.
20 But strangers shall dwell in his possessions: the last groaned for him, and wonder seized the first.
Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:
21 These are the houses of the unrighteous, and this is the place of them that know not the Lord.
Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!
