Psalms 137

1 By the rivers of Babylon we were seated, weeping at the memory of Zion,

Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

2 Hanging our instruments of music on the trees by the waterside.

Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

3 For there those who had taken us prisoners made request for a song; and those who had taken away all we had gave us orders to be glad, saying, Give us one of the songs of Zion.

Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

4 How may we give the Lord's song in a strange land?

Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

5 If I keep not your memory, O Jerusalem, let not my right hand keep the memory of its art.

Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

6 If I let you go out of my thoughts, and if I do not put Jerusalem before my greatest joy, let my tongue be fixed to the roof of my mouth.

Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

7 O Lord, keep in mind against the children of Edom the day of Jerusalem; how they said, Let it be uncovered, uncovered even to its base.

Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

8 O daughter of Babylon, whose fate is destruction; happy is the man who does to you what you have done to us.

Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

9 Happy is the man who takes your little ones, crushing them against the rocks.

Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!