Job 4
1 And Eliphaz the Temanite made answer and said,
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 If one says a word, will it be a weariness to you? but who is able to keep from saying what is in his mind?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Truly, you have been a helper to others, and you have made feeble hands strong;
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 He who was near to falling has been lifted up by your words, and you have given strength to bent knees.
5 But now it has come on you and it is a weariness to you; you are touched by it and your mind is troubled.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Is not your fear of God your support, and your upright way of life your hope?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Have you ever seen destruction come to an upright man? or when were the god-fearing ever cut off?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 What I have seen is that those by whom trouble has been ploughed, and evil planted, get the same for themselves.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 By the breath of God destruction takes them, and by the wind of his wrath they are cut off.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 Though the noise of the lion and the sounding of his voice, may be loud, the teeth of the young lions are broken.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 The old lion comes to his end for need of food, and the young of the she-lion go wandering in all directions.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 A word was given to me secretly, and the low sound of it came to my ears.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 In troubled thoughts from visions of the night, when deep sleep comes on men,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 Fear came on me and shaking, and my bones were full of trouble;
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 And a breath was moving over my face; the hair of my flesh became stiff:
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 Something was present before me, but I was not able to see it clearly; there was a form before my eyes: a quiet voice came to my ears, saying:
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 May a man be upright before God? or a man be clean before his Maker?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 Truly, he puts no faith in his servants, and he sees error in his angels;
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 How much more those living in houses of earth, whose bases are in the dust! They are crushed more quickly than an insect;
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 Between morning and evening they are completely broken; they come to an end for ever, and no one takes note.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 If their tent-cord is pulled up, do they not come to an end, and without wisdom?
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
