Job 32
1 So these three men gave no more answers to Job, because he seemed to himself to be right.
| آن سه دوست ایوب، دیگر به او جواب ندادند، چون ایوب بر بی‌گناهی خود پافشاری می‌کرد. |
2 And Elihu, the son of Barachel the Buzite, of the family of Ram, was angry, burning with wrath against Job, because he seemed to himself more right than God;
| شخصی به نام الیهو، پسر برکئیل بوزی، از طایفهٔ رام، که شاهد این گفتگو بود خشمگین شد، زیرا ایوب نمی‌خواست قبول کند که گناهکار است و خدا به حق او را مجازات کرده است. |
3 And he was angry with his three friends, because they had been unable to give him an answer, and had not made Job's sin clear.
| او از آن سه رفیق ایوب نیز خشمگین بود، چون بدون اینکه پاسخ قانع کننده‌ای برای ایوب داشته باشند، او را محکوم می‌کردند. |
4 Now Elihu had kept quiet while Job was talking, because they were older than he;
| الیهو برای سخن گفتن با ایوب صبر کرده بود چون سایرین از او بزرگتر بودند. |
5 And when Elihu saw that there was no answer in the mouth of the three men, he was very angry.
| اما وقتی که دید آنها دیگر جوابی ندارند، برآشفت. |
6 And Elihu, the son of Barachel the Buzite, made answer and said, I am young, and you are very old, so I was in fear, and kept myself from putting my knowledge before you.
| الیهو به سخن آمده چنین گفت: من جوانم و شما پیر. به همین علّت لب فرو بستم و جرأت نکردم عقیده‌ام را برای شما بیان کنم، |
7 I said to myself, It is right for the old to say what is in their minds, and for those who are far on in years to give out wisdom.
| زیرا گفته‌اند که پیران داناترند. |
8 But truly it is the spirit in man, even the breath of the Ruler of all, which gives them knowledge.
| ولی حکمت و دانایی فقط بستگی به سن و سال ندارد، بلکه آن روحی که در انسان قرار دارد و نفس خدای قادر مطلق است، به انسان حکمت می‌بخشد. |
9 It is not the old who are wise, and those who are full of years have not the knowledge of what is right.
10 So I say, Give ear to me, and I will put forward my knowledge.
| پس به من گوش بدهید و بگذارید عقیده‌ام را بیان کنم. |
11 I was waiting for your words, I was giving ear to your wise sayings; while you were searching out what to say,
| من در تمام این مدت صبر کردم و با دقت به سخنان و دلایل شما گوش دادم. هیچ‌کدام از شما نتوانستید پاسخ ایوب را بدهید و یا ثابت کنید که او گناهکار است. |
12 I was taking note; and truly not one of you was able to make clear Job's error, or to give an answer to his words.
13 Take care that you do not say, Wisdom is here; God may overcome him, but not man.
| به من نگویید: «ایوب بسیار حکیم است. فقط خدا می‌تواند او را قانع کند.» |
14 I will not put forward words like these, or make use of your sayings in answer to him.
| اگر ایوب با من به مباحثه پرداخته بود، با این نوع منطق پاسخ او را نمی‌دادم! |
15 Fear has overcome them, they have no more answers to give; they have come to an end of words.
| شما حیران نشسته‌اید و هیچ جوابی ندارید. |
16 And am I to go on waiting while they have nothing to say? while they keep quiet and give no more answers?
| آیا حال که شما سکوت کرده‌اید من هم باید همچنان صبر کنم و ساکت بمانم؟ |
17 I will give my answer; I will put forward my knowledge:
| نه، من به سهم خود جواب می‌دهم. |
18 For I am full of words, I am unable to keep in my breath any longer:
| حرفهای زیادی برای گفتن دارم و دیگر نمی‌توانم صبر کنم. |
19 My stomach is like wine which is unable to get out; like skins full of new wine, it is almost burst.
| مانند مشکی هستم که از شراب پر شده و نزدیک ترکیدن است. |
20 Let me say what is in my mind, so that I may get comfort; let me give answer with open mouth.
| باید حرف بزنم تا راحت شوم. پس بگذارید من هم به سهم خود جواب بدهم. |
21 Let me not give respect to any man, or give names of honour to any living.
| من قصد ندارم از کسی طرفداری کنم و سخنان تملق‌آمیز بگویم، |
22 For I am not able to give names of honour to any man; and if I did, my Maker would quickly take me away.
| چون انسان چاپلوسی نیستم و گرنه خالقم مرا هلاک می‌کرد. |
