Job 30
1 But now those who are younger than I make sport of me; those whose fathers I would not have put with the dogs of my flocks.
Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;
2 Of what use is the strength of their hands to me? all force is gone from them.
Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,
3 They are wasted for need of food, biting the dry earth; their only hope of life is in the waste land.
Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;
4 They are pulling off the salt leaves from the brushwood, and making a meal of roots.
Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;
5 They are sent out from among their townsmen, men are crying after them as thieves
Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.
6 They have to get a resting-place in the hollows of the valleys, in holes of the earth and rocks.
Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;
7 They make noises like asses among the brushwood; they get together under the thorns.
Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;
8 They are sons of shame, and of men without a name, who have been forced out of the land.
Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.
9 And now I have become their song, and I am a word of shame to them.
En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.
10 I am disgusting to them; they keep away from me, and put marks of shame on me.
Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.
11 For he has made loose the cord of my bow, and put me to shame; he has sent down my flag to the earth before me.
Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.
12 The lines of his men of war put themselves in order, and make high their ways of destruction against me:
Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,
13 They have made waste my roads, with a view to my destruction; his bowmen come round about me;
En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,
14 As through a wide broken place in the wall they come on, I am overturned by the shock of their attack.
Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold
15 Fears have come on me; my hope is gone like the wind, and my well-being like a cloud.
Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.
16 But now my soul is turned to water in me, days of trouble overtake me:
En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!
17 The flesh is gone from my bones, and they give me no rest; there is no end to my pains.
Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;
18 With great force he takes a grip of my clothing, pulling me by the neck of my coat.
Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.
19 Truly God has made me low, even to the earth, and I have become like dust.
God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.
20 You give no answer to my cry, and take no note of my prayer.
Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.
21 You have become cruel to me; the strength of your hand is hard on me.
Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;
22 Lifting me up, you make me go on the wings of the wind; I am broken up by the storm.
Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.
23 For I am certain that you will send me back to death, and to the meeting-place ordered for all living.
Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.
24 Has not my hand been stretched out in help to the poor? have I not been a saviour to him in his trouble?
Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?
25 Have I not been weeping for the crushed? and was not my soul sad for him who was in need?
Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?
26 For I was looking for good, and evil came; I was waiting for light, and it became dark.
Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.
27 My feelings are strongly moved, and give me no rest; days of trouble have overtaken me.
Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.
28 I go about in dark clothing, uncomforted; I get up in the public place, crying out for help.
Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!
29 I have become a brother to the jackals, and go about in the company of ostriches.
Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;
30 My skin is black and dropping off me; and my bones are burning with the heat of my disease.
Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;
31 And my music has been turned to sorrow, and the sound of my pipe into the noise of weeping.
Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!
