Job 14

1 As for man, the son of woman, his days are short and full of trouble.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 He comes out like a flower, and is cut down: he goes in flight like a shade, and is never seen again.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 Is it on such a one as this that your eyes are fixed, with the purpose of judging him?

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 If only a clean thing might come out of an unclean! But it is not possible.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 If his days are ordered, and you have knowledge of the number of his months, having given him a fixed limit past which he may not go;

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Let your eyes be turned away from him, and take your hand from him, so that he may have pleasure at the end of his day, like a servant working for payment.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 For there is hope of a tree; if it is cut down, it will come to life again, and its branches will not come to an end.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 Though its root may be old in the earth, and its cut-off end may be dead in the dust;

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 Still, at the smell of water, it will make buds, and put out branches like a young plant.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 But man comes to his death and is gone: he gives up his spirit, and where is he?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 The waters go from a pool, and a river becomes waste and dry;

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 So man goes down to his last resting-place and comes not again: till the heavens come to an end, they will not be awake or come out of their sleep.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 If only you would keep me safe in the underworld, putting me in a secret place till your wrath is past, giving me a fixed time when I might come to your memory again! (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 If death takes a man, will he come to life again? All the days of my trouble I would be waiting, till the time came for me to be free.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 At the sound of your voice I would give an answer, and you would have a desire for the work of your hands.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 For now my steps are numbered by you, and my sin is not overlooked.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 My wrongdoing is corded up in a bag, and my sin is shut up safe.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 But truly a mountain falling comes to dust, and a rock is moved from its place;

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 The stones are crushed small by the force of the waters; the dust of the earth is washed away by their overflowing: and so you put an end to the hope of man.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 You overcome him for ever, and he is gone; his face is changed in death, and you send him away.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 His sons come to honour, and he has no knowledge of it; they are made low, but he is not conscious of it.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Only his flesh still has pain, and his soul is sad.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”