Job 14
1 As for man, the son of woman, his days are short and full of trouble.
De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.
2 He comes out like a flower, and is cut down: he goes in flight like a shade, and is never seen again.
Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.
3 Is it on such a one as this that your eyes are fixed, with the purpose of judging him?
Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.
4 If only a clean thing might come out of an unclean! But it is not possible.
Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.
5 If his days are ordered, and you have knowledge of the number of his months, having given him a fixed limit past which he may not go;
Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;
6 Let your eyes be turned away from him, and take your hand from him, so that he may have pleasure at the end of his day, like a servant working for payment.
Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.
7 For there is hope of a tree; if it is cut down, it will come to life again, and its branches will not come to an end.
Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.
8 Though its root may be old in the earth, and its cut-off end may be dead in the dust;
Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;
9 Still, at the smell of water, it will make buds, and put out branches like a young plant.
Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.
10 But man comes to his death and is gone: he gives up his spirit, and where is he?
Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?
11 The waters go from a pool, and a river becomes waste and dry;
De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;
12 So man goes down to his last resting-place and comes not again: till the heavens come to an end, they will not be awake or come out of their sleep.
Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.
13 If only you would keep me safe in the underworld, putting me in a secret place till your wrath is past, giving me a fixed time when I might come to your memory again! (Sheol h7585)
Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart! (Sheol h7585)
14 If death takes a man, will he come to life again? All the days of my trouble I would be waiting, till the time came for me to be free.
Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.
15 At the sound of your voice I would give an answer, and you would have a desire for the work of your hands.
Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.
16 For now my steps are numbered by you, and my sin is not overlooked.
Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.
17 My wrongdoing is corded up in a bag, and my sin is shut up safe.
Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.
18 But truly a mountain falling comes to dust, and a rock is moved from its place;
En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;
19 The stones are crushed small by the force of the waters; the dust of the earth is washed away by their overflowing: and so you put an end to the hope of man.
De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.
20 You overcome him for ever, and he is gone; his face is changed in death, and you send him away.
Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.
21 His sons come to honour, and he has no knowledge of it; they are made low, but he is not conscious of it.
Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.
22 Only his flesh still has pain, and his soul is sad.
Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.
