Job 13
1 Truly, my eye has seen all this, word of it has come to my ear, and I have knowledge of it.
| من آنچه را که شما می‌گویید به چشم خود دیده و به گوش خود شنیده‌ام. من حرفهای شما را می‌فهمم. آنچه را که شما می‌دانید من نیز می‌دانم و کمتر از شما نیستم. |
2 The same things are in my mind as in yours; I am equal to you.
3 But I would have talk with the Ruler of all, and my desire is to have an argument with God.
| ای کاش می‌توانستم مستقیم با خدای قادر مطلق سخن گویم و با خود او بحث کنم. |
4 But you put a false face on things; all your attempts to put things right are of no value.
| و اما شما، درد مرا با دروغهایتان می‌پوشانید. شما طبیبان کاذب هستید. |
5 If only you would keep quiet, it would be a sign of wisdom!
| اگر حکمت داشتید حرف نمی‌زدید. |
6 Give ear to the argument of my mouth, and take note of the words of my lips.
| حال به من گوش بدهید و به دلایلم توجه نمایید. |
7 Will you say in God's name what is not right, and put false words into his mouth?
| آیا مجبورید به جای خدا حرف بزنید و چیزهایی را که او هرگز نگفته است از قول او بیان کنید؟ |
8 Will you have respect for God's person in this cause, and put yourselves forward as his supporters?
| می‌خواهید به طرفداری از او حقیقت را وارونه جلوه دهید؟ آیا فکر می‌کنید او نمی‌داند شما چه می‌کنید؟ خیال می‌کنید می‌توانید خدا را هم مثل انسان گول بزنید؟ |
9 Will it be good for you to be searched out by him, or have you the thought that he may be guided into error like a man?
10 He will certainly put you right, if you have respect for persons in secret.
| بدانید شما را توبیخ خواهد کرد، اگر پنهانی طرفداری کنید. |
11 Will not his glory put you in fear, so that your hearts will be overcome before him?
| آیا عظمت و هیبت خدا، ترسی به دل شما نمی‌اندازد؟ |
12 Your wise sayings are only dust, and your strong places are only earth.
| بیانات شما پشیزی ارزش ندارد. استدلال‌هایتان چون دیوار گلی، سست و بی‌پایه است. |
13 Keep quiet, and let me say what is in my mind, whatever may come to me.
| حال ساکت باشید و بگذارید من سخن بگویم. هر چه می‌خواهد بشود! |
14 I will take my flesh in my teeth, and put my life in my hand.
| بله، جانم را در کف می‌نهم و هر چه در دل دارم می‌گویم. |
15 Truly, he will put an end to me; I have no hope; but I will not give way in argument before him;
| اگر خدا برای این کار مرا بکشد، باز به او امیدوار خواهم بود و حرفهای خود را به او خواهم زد. |
16 And that will be my salvation, for an evil-doer would not come before him,
| من آدم شروری نیستم، پس با جرأت به حضور خدا می‌روم شاید این باعث نجاتم گردد. |
17 Give ear with care to my words, and keep what I say in your minds.
| حال به دقت به آنچه که می‌گویم گوش دهید و حرفهایم را بشنوید. |
18 See now, I have put my cause in order, and I am certain that I will be seen to be right.
| دعوی من این است: «من می‌دانم که بی‌تقصیرم.» |
19 Is any one able to take up the argument against me? If so, I would keep quiet and give up my breath.
| کیست که در این مورد بتواند با من بحث کند؟ اگر بتوانید ثابت نمایید که من اشتباه می‌کنم، آنگاه از دفاع خود دست می‌کشم و می‌میرم. |
20 Only two things do not do to me, then I will come before your face:
| ای خدا، اگر این دو درخواست مرا اجابت فرمایی در آن صورت خواهم توانست با تو روبرو شوم: |
21 Take your hand far away from me; and let me not be overcome by fear of you.
| مرا تنبیه نکن و مرا با حضور مهیب خود به وحشت نیانداز. |
22 Then at the sound of your voice I will give answer; or let me put forward my cause for you to give me an answer.
| آنگاه وقتی مرا بخوانی جواب خواهم داد و با هم گفتگو خواهیم نمود. |
23 What is the number of my evil-doings and my sins? give me knowledge of them.
| حال، به من بگو که چه خطایی کرده‌ام؟ گناهم را به من نشان بده. |
24 Why is your face veiled from me, as if I was numbered among your haters?
| چرا روی خود را از من برمی‌گردانی و مرا دشمن خود می‌شماری؟ |
25 Will you be hard on a leaf in flight before the wind? will you make a dry stem go more quickly on its way?
| آیا برگی را که از باد رانده شده است می‌ترسانی؟ آیا پر کاه را مورد هجوم قرار می‌دهی؟ |
26 For you put bitter things on record against me, and send punishment on me for the sins of my early years;
| تو اتهامات تلخی بر من وارد می‌آوری و حماقت‌های جوانی‌ام را به رخ من می‌کشی. |
27 And you put chains on my feet, watching all my ways, and making a limit for my steps;
| مرا محبوس می‌کنی و تمام درها را به رویم می‌بندی. در نتیجه مانند درختی افتاده و لباسی بید خورده، می‌پوسم و از بین می‌روم. |
28 Though a man comes to nothing like a bit of dead wood, or like a robe which has become food for the worm.
