Psalms 142

1 A Maskil of David, when he was in the cave. A prayer. I cry aloud to the LORD; I lift my voice to the LORD for mercy.

Ég bið og bið til Drottins,

2 I pour out my complaint before Him; I reveal my trouble to Him.

stöðugt grátbæni ég hann.

3 Although my spirit grows faint within me, You know my way. Along the path I travel they have hidden a snare for me.

Ég er hræddur og ráðvilltur. Þú einn þekkir leiðina framhjá gildrum óvina minna.

4 Look to my right and see; no one attends to me. There is no refuge for me; no one cares for my soul.

Enginn maður hugsar hlýtt til mín. Hvergi er góð ráð að fá. Öllum er sama um mig.

5 I cry to You, O LORD: “You are my refuge, my portion in the land of the living.”

Því bið ég til Drottins og segi: „Drottinn, þú einn ert skjól mitt á jörðu, ég er hvergi öruggur nema hjá þér.

6 Listen to my cry, for I am brought quite low. Rescue me from my pursuers, for they are too strong for me.

Heyrðu hróp mitt því að ég er mjög þjakaður. Frelsaðu mig frá þeim sem ofsækja mig, því að þeir eru mér yfirsterkari.

7 Free my soul from prison, that I may praise Your name. The righteous will gather around me because of Your goodness to me.

Leiddu mig úr þessum mikla vanda og þá mun ég lofa þig. Hinir guðhræddu munu þyrpast til mín og fagna með mér yfir hjálp þinni.“