Psalms 137

1 By the rivers of Babylon we sat and wept when we remembered Zion.

Sa tabi ng mga ilog ng Babilonia, doo'y nangaupo tayo, oo, nagiyak tayo, nang ating maalaala ang Sion.

2 There on the willows we hung our harps,

Sa mga punong sauce sa gitna niyaon ating ibinitin ang ating mga alpa.

3 for there our captors requested a song; our tormentors demanded songs of joy: “Sing us a song of Zion.”

Sapagka't doo'y silang nagsibihag sa atin ay nagsihiling sa atin ng mga awit, at silang magpapahamak sa atin ay nagsihiling sa atin ng kasayahan, na nangagsasabi: Awitin ninyo sa amin ang sa mga awit ng Sion.

4 How can we sing a song of the LORD in a foreign land?

Paanong aawitin namin ang awit sa Panginoon sa ibang lupain?

5 If I forget you, O Jerusalem, may my right hand cease to function.

Kung kalimutan kita, Oh Jerusalem, kalimutan nawa ng aking kanan ang kaniyang kasanayan.

6 May my tongue cling to the roof of my mouth if I do not remember you, if I do not exalt Jerusalem as my greatest joy!

Dumikit nawa ang aking dila sa ngalangala ng aking bibig, kung hindi kita alalahanin; kung hindi ko piliin ang Jerusalem ng higit sa aking pinakapangulong kagalakan.

7 Remember, O LORD, the sons of Edom on the day Jerusalem fell: “Destroy it,” they said, “tear it down to its foundations!”

Alalahanin mo Oh Panginoon, laban sa mga anak ni Edom ang kaarawan ng Jerusalem; na nagsabi, Sirain, sirain, pati ng patibayan niyaon.

8 O Daughter of Babylon, doomed to destruction, blessed is he who repays you as you have done to us.

Oh anak na babae ng Babilonia, na sira; magiging mapalad siya, na gumaganti sa iyo na gaya ng iyong ginawa sa amin.

9 Blessed is he who seizes your infants and dashes them against the rocks.

Magiging mapalad siya, na kukuha at maghahagis sa iyong mga bata sa malaking bato.