Psalms 137

1 By the rivers of Babylon we sat and wept when we remembered Zion.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 There on the willows we hung our harps,

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 for there our captors requested a song; our tormentors demanded songs of joy: “Sing us a song of Zion.”

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 How can we sing a song of the LORD in a foreign land?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 If I forget you, O Jerusalem, may my right hand cease to function.

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 May my tongue cling to the roof of my mouth if I do not remember you, if I do not exalt Jerusalem as my greatest joy!

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Remember, O LORD, the sons of Edom on the day Jerusalem fell: “Destroy it,” they said, “tear it down to its foundations!”

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 O Daughter of Babylon, doomed to destruction, blessed is he who repays you as you have done to us.

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Blessed is he who seizes your infants and dashes them against the rocks.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!