Psalms 137

1 By the rivers of Babylon we sat and wept when we remembered Zion.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 There on the willows we hung our harps,

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 for there our captors requested a song; our tormentors demanded songs of joy: “Sing us a song of Zion.”

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 How can we sing a song of the LORD in a foreign land?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 If I forget you, O Jerusalem, may my right hand cease to function.

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 May my tongue cling to the roof of my mouth if I do not remember you, if I do not exalt Jerusalem as my greatest joy!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 Remember, O LORD, the sons of Edom on the day Jerusalem fell: “Destroy it,” they said, “tear it down to its foundations!”

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 O Daughter of Babylon, doomed to destruction, blessed is he who repays you as you have done to us.

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 Blessed is he who seizes your infants and dashes them against the rocks.

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.