Mark 4
1 Once again Jesus began to teach beside the sea, and such a large crowd gathered around Him that He got into a boat and sat in it, while all the people crowded along the shore.
അനന്തരം സ സമുദ്രതടേ പുനരുപദേഷ്ടും പ്രാരേഭേ, തതസ്തത്ര ബഹുജനാനാം സമാഗമാത് സ സാഗരോപരി നൗകാമാരുഹ്യ സമുപവിഷ്ടഃ; സർവ്വേ ലോകാഃ സമുദ്രകൂലേ തസ്ഥുഃ|
2 And He taught them many things in parables, and in His teaching He said,
തദാ സ ദൃഷ്ടാന്തകഥാഭി ർബഹൂപദിഷ്ടവാൻ ഉപദിശംശ്ച കഥിതവാൻ,
3 “Listen! A farmer went out to sow his seed.
അവധാനം കുരുത, ഏകോ ബീജവപ്താ ബീജാനി വപ്തും ഗതഃ;
4 And as he was sowing, some seed fell along the path, and the birds came and devoured it.
വപനകാലേ കിയന്തി ബീജാനി മാർഗപാശ്വേ പതിതാനി, തത ആകാശീയപക്ഷിണ ഏത്യ താനി ചഖാദുഃ|
5 Some fell on rocky ground, where it did not have much soil. It sprang up quickly because the soil was shallow.
കിയന്തി ബീജാനി സ്വൽപമൃത്തികാവത്പാഷാണഭൂമൗ പതിതാനി താനി മൃദോൽപത്വാത് ശീഘ്രമങ്കുരിതാനി;
6 But when the sun rose, the seedlings were scorched, and they withered because they had no root.
കിന്തൂദിതേ സൂര്യ്യേ ദഗ്ധാനി തഥാ മൂലാനോ നാധോഗതത്വാത് ശുഷ്കാണി ച|
7 Other seed fell among thorns, which grew up and choked the seedlings, and they yielded no crop.
കിയന്തി ബീജാനി കണ്ടകിവനമധ്യേ പതിതാനി തതഃ കണ്ടകാനി സംവൃദ്വ്യ താനി ജഗ്രസുസ്താനി ന ച ഫലിതാനി|
8 Still other seed fell on good soil, where it sprouted, grew up, and produced a crop—one bearing thirtyfold, another sixtyfold, and another a hundredfold.”
തഥാ കിയന്തി ബീജാന്യുത്തമഭൂമൗ പതിതാനി താനി സംവൃദ്വ്യ ഫലാന്യുത്പാദിതാനി കിയന്തി ബീജാനി ത്രിംശദ്ഗുണാനി കിയന്തി ഷഷ്ടിഗുണാനി കിയന്തി ശതഗുണാനി ഫലാനി ഫലിതവന്തി|
9 Then Jesus said, “He who has ears to hear, let him hear.”
അഥ സ താനവദത് യസ്യ ശ്രോതും കർണൗ സ്തഃ സ ശൃണോതു|
10 As soon as Jesus was alone with the Twelve and those around Him, they asked Him about the parable.
തദനന്തരം നിർജനസമയേ തത്സങ്ഗിനോ ദ്വാദശശിഷ്യാശ്ച തം തദ്ദൃഷ്ടാന്തവാക്യസ്യാർഥം പപ്രച്ഛുഃ|
11 He replied, “The mystery of the kingdom of God has been given to you, but to those on the outside everything is expressed in parables,
തദാ സ താനുദിതവാൻ ഈശ്വരരാജ്യസ്യ നിഗൂഢവാക്യം ബോദ്ധും യുഷ്മാകമധികാരോഽസ്തി;
12 so that, ‘they may be ever seeing but never perceiving, and ever hearing but never understanding; otherwise they might turn and be forgiven.’”
കിന്തു യേ വഹിർഭൂതാഃ "തേ പശ്യന്തഃ പശ്യന്തി കിന്തു ന ജാനന്തി, ശൃണ്വന്തഃ ശൃണ്വന്തി കിന്തു ന ബുധ്യന്തേ, ചേത്തൈ ർമനഃസു കദാപി പരിവർത്തിതേഷു തേഷാം പാപാന്യമോചയിഷ്യന്ത," അതോഹേതോസ്താൻ പ്രതി ദൃഷ്ടാന്തൈരേവ താനി മയാ കഥിതാനി|
13 Then Jesus said to them, “Do you not understand this parable? Then how will you understand any of the parables?
അഥ സ കഥിതവാൻ യൂയം കിമേതദ് ദൃഷ്ടാന്തവാക്യം ന ബുധ്യധ്വേ? തർഹി കഥം സർവ്വാൻ ദൃഷ്ടാന്താന ഭോത്സ്യധ്വേ?
14 The farmer sows the word.
ബീജവപ്താ വാക്യരൂപാണി ബീജാനി വപതി;
15 Some are like the seeds along the path, where the word is sown. As soon as they hear it, Satan comes and takes away the word that was sown in them.
തത്ര യേ യേ ലോകാ വാക്യം ശൃണ്വന്തി, കിന്തു ശ്രുതമാത്രാത് ശൈതാൻ ശീഘ്രമാഗത്യ തേഷാം മനഃസൂപ്താനി താനി വാക്യരൂപാണി ബീജാന്യപനയതി തഏവ ഉപ്തബീജമാർഗപാർശ്വേസ്വരൂപാഃ|
16 Some are like the seeds sown on rocky ground. They hear the word and at once receive it with joy.
യേ ജനാ വാക്യം ശ്രുത്വാ സഹസാ പരമാനന്ദേന ഗൃഹ്ലന്തി, കിന്തു ഹൃദി സ്ഥൈര്യ്യാഭാവാത് കിഞ്ചിത് കാലമാത്രം തിഷ്ഠന്തി തത്പശ്ചാത് തദ്വാക്യഹേതോഃ
17 But they themselves have no root, and they remain for only a season. When trouble or persecution comes because of the word, they quickly fall away.
കുത്രചിത് ക്ലേശേ ഉപദ്രവേ വാ സമുപസ്ഥിതേ തദൈവ വിഘ്നം പ്രാപ്നുവന്തി തഏവ ഉപ്തബീജപാഷാണഭൂമിസ്വരൂപാഃ|
18 Others are like the seeds sown among the thorns. They hear the word,
യേ ജനാഃ കഥാം ശൃണ്വന്തി കിന്തു സാംസാരികീ ചിന്താ ധനഭ്രാന്തി ർവിഷയലോഭശ്ച ഏതേ സർവ്വേ ഉപസ്ഥായ താം കഥാം ഗ്രസന്തി തതഃ മാ വിഫലാ ഭവതി (aiōn g165)
19 but the worries of this life, the deceitfulness of wealth, and the desire for other things come in and choke the word, and it becomes unfruitful. (aiōn g165)
തഏവ ഉപ്തബീജസകണ്ടകഭൂമിസ്വരൂപാഃ|
20 Still others are like the seeds sown on good soil. They hear the word, receive it, and produce a crop—thirtyfold, sixtyfold, or a hundredfold.”
യേ ജനാ വാക്യം ശ്രുത്വാ ഗൃഹ്ലന്തി തേഷാം കസ്യ വാ ത്രിംശദ്ഗുണാനി കസ്യ വാ ഷഷ്ടിഗുണാനി കസ്യ വാ ശതഗുണാനി ഫലാനി ഭവന്തി തഏവ ഉപ്തബീജോർവ്വരഭൂമിസ്വരൂപാഃ|
21 Jesus also said to them, “Does anyone bring in a lamp to put it under a basket or under a bed? Doesn’t he set it on a stand?
തദാ സോഽപരമപി കഥിതവാൻ കോപി ജനോ ദീപാധാരം പരിത്യജ്യ ദ്രോണസ്യാധഃ ഖട്വായാ അധേ വാ സ്ഥാപയിതും ദീപമാനയതി കിം?
22 For there is nothing hidden that will not be disclosed, and nothing concealed that will not be brought to light.
അതോഹേതോ ര്യന്ന പ്രകാശയിഷ്യതേ താദൃഗ് ലുക്കായിതം കിമപി വസ്തു നാസ്തി; യദ് വ്യക്തം ന ഭവിഷ്യതി താദൃശം ഗുപ്തം കിമപി വസ്തു നാസ്തി|
23 If anyone has ears to hear, let him hear.”
യസ്യ ശ്രോതും കർണൗ സ്തഃ സ ശൃണോതു|
24 He went on to say, “Pay attention to what you hear. With the measure you use, it will be measured to you, and even more will be added to you.
അപരമപി കഥിതവാൻ യൂയം യദ് യദ് വാക്യം ശൃണുഥ തത്ര സാവധാനാ ഭവത, യതോ യൂയം യേന പരിമാണേന പരിമാഥ തേനൈവ പരിമാണേന യുഷ്മദർഥമപി പരിമാസ്യതേ; ശ്രോതാരോ യൂയം യുഷ്മഭ്യമധികം ദാസ്യതേ|
25 For whoever has will be given more. But whoever does not have, even what he has will be taken away from him.”
യസ്യാശ്രയേ വർദ്ധതേ തസ്മൈ അപരമപി ദാസ്യതേ, കിന്തു യസ്യാശ്രയേ ന വർദ്ധതേ തസ്യ യത് കിഞ്ചിദസ്തി തദപി തസ്മാൻ നേഷ്യതേ|
26 Jesus also said, “The kingdom of God is like a man who scatters seed on the ground.
അനന്തരം സ കഥിതവാൻ ഏകോ ലോകഃ ക്ഷേത്രേ ബീജാന്യുപ്ത്വാ
27 Night and day he sleeps and wakes, and the seed sprouts and grows, though he knows not how.
ജാഗരണനിദ്രാഭ്യാം ദിവാനിശം ഗമയതി, പരന്തു തദ്വീജം തസ്യാജ്ഞാതരൂപേണാങ്കുരയതി വർദ്ധതേ ച;
28 All by itself the earth produces a crop—first the stalk, then the head, then grain that ripens within.
യതോഹേതോഃ പ്രഥമതഃ പത്രാണി തതഃ പരം കണിശാനി തത്പശ്ചാത് കണിശപൂർണാനി ശസ്യാനി ഭൂമിഃ സ്വയമുത്പാദയതി;
29 And as soon as the grain is ripe, he swings the sickle, because the harvest has come.”
കിന്തു ഫലേഷു പക്കേഷു ശസ്യച്ഛേദനകാലം ജ്ഞാത്വാ സ തത്ക്ഷണം ശസ്യാനി ഛിനത്തി, അനേന തുല്യമീശ്വരരാജ്യം|
30 Then He asked, “To what can we compare the kingdom of God? With what parable shall we present it?
പുനഃ സോഽകഥയദ് ഈശ്വരരാജ്യം കേന സമം? കേന വസ്തുനാ സഹ വാ തദുപമാസ്യാമി?
31 It is like a mustard seed, which is the smallest of all seeds sown upon the earth.
തത് സർഷപൈകേന തുല്യം യതോ മൃദി വപനകാലേ സർഷപബീജം സർവ്വപൃഥിവീസ്ഥബീജാത് ക്ഷുദ്രം
32 But after it is planted, it grows to be the largest of all garden plants and puts forth great branches, so that the birds of the air nest in its shade.”
കിന്തു വപനാത് പരമ് അങ്കുരയിത്വാ സർവ്വശാകാദ് ബൃഹദ് ഭവതി, തസ്യ ബൃഹത്യഃ ശാഖാശ്ച ജായന്തേ തതസ്തച്ഛായാം പക്ഷിണ ആശ്രയന്തേ|
33 With many such parables Jesus spoke the word to them, to the extent that they could understand.
ഇത്ഥം തേഷാം ബോധാനുരൂപം സോഽനേകദൃഷ്ടാന്തൈസ്താനുപദിഷ്ടവാൻ,
34 He did not tell them anything without using a parable. But privately He explained everything to His own disciples.
ദൃഷ്ടാന്തം വിനാ കാമപി കഥാം തേഭ്യോ ന കഥിതവാൻ പശ്ചാൻ നിർജനേ സ ശിഷ്യാൻ സർവ്വദൃഷ്ടാന്താർഥം ബോധിതവാൻ|
35 When that evening came, He said to His disciples, “Let us cross to the other side.”
തദ്ദിനസ്യ സന്ധ്യായാം സ തേഭ്യോഽകഥയദ് ആഗച്ഛത വയം പാരം യാമ|
36 After they had dismissed the crowd, they took Jesus with them, since He was already in the boat. And there were other boats with Him.
തദാ തേ ലോകാൻ വിസൃജ്യ തമവിലമ്ബം ഗൃഹീത്വാ നൗകയാ പ്രതസ്ഥിരേ; അപരാ അപി നാവസ്തയാ സഹ സ്ഥിതാഃ|
37 Soon a violent windstorm came up, and the waves were breaking over the boat, so that it was being swamped.
തതഃ പരം മഹാഝഞ്ഭ്ശഗമാത് നൗ ർദോലായമാനാ തരങ്ഗേണ ജലൈഃ പൂർണാഭവച്ച|
38 But Jesus was in the stern, sleeping on the cushion. So they woke Him and said, “Teacher, don’t You care that we are perishing?”
തദാ സ നൗകാചശ്ചാദ്ഭാഗേ ഉപധാനേ ശിരോ നിധായ നിദ്രിത ആസീത് തതസ്തേ തം ജാഗരയിത്വാ ജഗദുഃ, ഹേ പ്രഭോ, അസ്മാകം പ്രാണാ യാന്തി കിമത്ര ഭവതശ്ചിന്താ നാസ്തി?
39 Then Jesus got up and rebuked the wind and the sea. “Silence!” He commanded. “Be still!” And the wind died down, and it was perfectly calm.
തദാ സ ഉത്ഥായ വായും തർജിതവാൻ സമുദ്രഞ്ചോക്തവാൻ ശാന്തഃ സുസ്ഥിരശ്ച ഭവ; തതോ വായൗ നിവൃത്തേഽബ്ധിർനിസ്തരങ്ഗോഭൂത്|
40 “Why are you so afraid?” He asked. “Do you still have no faith?”
തദാ സ താനുവാച യൂയം കുത ഏതാദൃക്ശങ്കാകുലാ ഭവത? കിം വോ വിശ്വാസോ നാസ്തി?
41 Overwhelmed with fear, they asked one another, “Who is this, that even the wind and the sea obey Him?”
തസ്മാത്തേഽതീവഭീതാഃ പരസ്പരം വക്തുമാരേഭിരേ, അഹോ വായുഃ സിന്ധുശ്ചാസ്യ നിദേശഗ്രാഹിണൗ കീദൃഗയം മനുജഃ|
