Job 4
1 Then Eliphaz the Temanite replied:
| آنگاه الیفاز تیمانی پاسخ داد: |
2 “If one ventures a word with you, will you be wearied? Yet who can keep from speaking?
| ای ایوب، آیا اجازه می‌دهی چند کلمه‌ای حرف بزنم؟ چون دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم. |
3 Surely you have instructed many, and have strengthened their feeble hands.
| تو در گذشته بسیاری را نصیحت کرده‌ای که به خدا توکل جویند. به ضعیفان و بیچارگان و کسانی که گرفتار یأس بودند، قوت قلب داده‌ای. |
4 Your words have steadied those who stumbled; you have braced the knees that were buckling.
5 But now trouble has come upon you, and you are weary. It strikes you, and you are dismayed.
| ولی اکنون که مصیبت به سراغ تو آمده است بی‌طاقت و پریشان شده‌ای. |
6 Is your reverence not your confidence, and the uprightness of your ways your hope?
| آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر زندگی بی‌عیبی که داری؟ |
7 Consider now, I plead: Who, being innocent, has ever perished? Or where have the upright been destroyed?
| قدری فکر کن و ببین آیا تا به حال دیده‌ای انسانی درستکار و بی‌گناهی هلاک شود؟ |
8 As I have observed, those who plow iniquity and those who sow trouble reap the same.
| تجربه من نشان می‌دهد که هر چه بکاری همان را درو می‌کنی. کسانی که گناه و بدی می‌کارند همان را درو می‌کنند. |
9 By the breath of God they perish, and by the blast of His anger they are consumed.
| دَمِ خدا آنها را نابود می‌کند، و آنها از بادِ غضبش تباه می‌شوند. |
10 The lion may roar, and the fierce lion may growl, yet the teeth of the young lions are broken.
| شیر می‌غُرّد و شیر ژیان نعره می‌کشد، اما دندانهای شیران قوی خواهند شکست. |
11 The old lion perishes for lack of prey, and the cubs of the lioness are scattered.
| شیر نر از گرسنگی تلف می‌شود و تمام بچه‌هایش پراکنده می‌گردند. |
12 Now a word came to me secretly; my ears caught a whisper of it.
| سخنی در خفا به من رسید، گویی کسی در گوشم زمزمه می‌کرد. |
13 In disquieting visions in the night, when deep sleep falls on men,
| این سخن در رویایی آشفته، هنگامی که مردم در خوابی سنگین بودند بر من آشکار گشت. |
14 fear and trembling came over me and made all my bones shudder.
| ناگهان ترس وجودم را فرا گرفت و لرزه بر استخوانهایم افتاد. |
15 Then a spirit glided past my face, and the hair on my body bristled.
| روحی از برابر من گذشت و موی بر تنم راست شد! |
16 It stood still, but I could not discern its appearance; a form loomed before my eyes, and I heard a whispering voice:
| حضور روح را احساس می‌کردم، ولی نمی‌توانستم او را ببینم. سپس در آن سکوت وحشتناک این ندا به گوشم رسید: |
17 ‘Can a mortal be more righteous than God, or a man more pure than his Maker?
| «آیا انسان خاکی می‌تواند در نظر خدای خالق، پاک و بی‌گناه به حساب بیاید؟ |
18 If God puts no trust in His servants, and He charges His angels with error,
| خدا حتی به فرشتگان آسمان نیز اعتماد ندارد و بر خادمان خود خرده می‌گیرد، |
19 how much more those who dwell in houses of clay, whose foundations are in the dust, who can be crushed like a moth!
| چه برسد به آدمیانی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید ناپایدارند. |
20 They are smashed to pieces from dawn to dusk; unnoticed, they perish forever.
| صبح، زنده‌اند و شب، می‌میرند و برای همیشه از بین می‌روند و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. |
21 Are not their tent cords pulled up, so that they die without wisdom?’
| طنابِ خیمۀ آنها کشیده می‌شود و خیمه فرو می‌افتد، و آنها در جهالت می‌میرند.» |
