Job 30
1 “But now they mock me, men younger than I am, whose fathers I would have refused to entrust with my sheep dogs.
“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
2 What use to me was the strength of their hands, since their vigor had left them?
Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
3 Gaunt from poverty and hunger, they gnawed the dry land, and the desolate wasteland by night.
Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
4 They plucked mallow among the shrubs, and the roots of the broom tree were their food.
Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
5 They were banished from among men, shouted down like thieves,
Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
6 so that they lived on the slopes of the wadis, among the rocks and in holes in the ground.
Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
7 They cried out among the shrubs and huddled beneath the nettles.
Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
8 A senseless and nameless brood, they were driven off the land.
Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
9 And now they mock me in song; I have become a byword among them.
“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
10 They abhor me and keep far from me; they do not hesitate to spit in my face.
Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
11 Because God has unstrung my bow and afflicted me, they have cast off restraint in my presence.
Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
12 The rabble arises at my right; they lay snares for my feet and build siege ramps against me.
Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
13 They tear up my path; they profit from my destruction, with no one to restrain them.
Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
14 They advance as through a wide breach; through the ruins they keep rolling in.
Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
15 Terrors are turned loose against me; they drive away my dignity as by the wind, and my prosperity has passed like a cloud.
Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
16 And now my soul is poured out within me; days of affliction grip me.
“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
17 Night pierces my bones, and my gnawing pains never rest.
Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
18 With great force He grasps my garment; He seizes me by the collar of my tunic.
Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
19 He throws me into the mud, and I have become like dust and ashes.
Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
20 I cry out to You for help, but You do not answer; when I stand up, You merely look at me.
“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
21 You have ruthlessly turned on me; You oppose me with Your strong hand.
Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
22 You snatch me up into the wind and drive me before it; You toss me about in the storm.
Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
23 Yes, I know that You will bring me down to death, to the place appointed for all the living.
Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
24 Yet no one stretches out his hand to a ruined man when he cries for help in his distress.
“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
25 Have I not wept for those in trouble? Has my soul not grieved for the needy?
Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
26 But when I hoped for good, evil came; when I looked for light, darkness fell.
Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
27 I am churning within and cannot rest; days of affliction confront me.
İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
28 I go about blackened, but not by the sun. I stand up in the assembly and cry for help.
Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
29 I have become a brother of jackals, a companion of ostriches.
Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
30 My skin grows black and peels, and my bones burn with fever.
Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
31 My harp is tuned to mourning and my flute to the sound of weeping.
Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
