Job 30
1 “But now they mock me, men younger than I am, whose fathers I would have refused to entrust with my sheep dogs.
Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
2 What use to me was the strength of their hands, since their vigor had left them?
Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
3 Gaunt from poverty and hunger, they gnawed the dry land, and the desolate wasteland by night.
Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
4 They plucked mallow among the shrubs, and the roots of the broom tree were their food.
Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
5 They were banished from among men, shouted down like thieves,
Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
6 so that they lived on the slopes of the wadis, among the rocks and in holes in the ground.
Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
7 They cried out among the shrubs and huddled beneath the nettles.
Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
8 A senseless and nameless brood, they were driven off the land.
Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
9 And now they mock me in song; I have become a byword among them.
At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
10 They abhor me and keep far from me; they do not hesitate to spit in my face.
Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
11 Because God has unstrung my bow and afflicted me, they have cast off restraint in my presence.
Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
12 The rabble arises at my right; they lay snares for my feet and build siege ramps against me.
Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
13 They tear up my path; they profit from my destruction, with no one to restrain them.
Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
14 They advance as through a wide breach; through the ruins they keep rolling in.
Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
15 Terrors are turned loose against me; they drive away my dignity as by the wind, and my prosperity has passed like a cloud.
Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
16 And now my soul is poured out within me; days of affliction grip me.
At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
17 Night pierces my bones, and my gnawing pains never rest.
Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
18 With great force He grasps my garment; He seizes me by the collar of my tunic.
Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
19 He throws me into the mud, and I have become like dust and ashes.
Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
20 I cry out to You for help, but You do not answer; when I stand up, You merely look at me.
Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
21 You have ruthlessly turned on me; You oppose me with Your strong hand.
Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
22 You snatch me up into the wind and drive me before it; You toss me about in the storm.
Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
23 Yes, I know that You will bring me down to death, to the place appointed for all the living.
Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
24 Yet no one stretches out his hand to a ruined man when he cries for help in his distress.
Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
25 Have I not wept for those in trouble? Has my soul not grieved for the needy?
Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
26 But when I hoped for good, evil came; when I looked for light, darkness fell.
Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
27 I am churning within and cannot rest; days of affliction confront me.
Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
28 I go about blackened, but not by the sun. I stand up in the assembly and cry for help.
Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
29 I have become a brother of jackals, a companion of ostriches.
Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
30 My skin grows black and peels, and my bones burn with fever.
Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
31 My harp is tuned to mourning and my flute to the sound of weeping.
Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
