Job 29
1 And Job continued his discourse:
Muling nagsalita si Job at sinabi,
2 “How I long for the months gone by, for the days when God watched over me,
“O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
3 when His lamp shone above my head, and by His light I walked through the darkness,
nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
4 when I was in my prime, when the friendship of God rested on my tent,
O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
5 when the Almighty was still with me and my children were around me,
nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
6 when my steps were bathed in cream and the rock poured out for me streams of oil!
nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
7 When I went out to the city gate and took my seat in the public square,
Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
8 the young men saw me and withdrew, and the old men rose to their feet.
natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
9 The princes refrained from speaking and covered their mouths with their hands.
Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
10 The voices of the nobles were hushed, and their tongues stuck to the roofs of their mouths.
Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
11 For those who heard me called me blessed, and those who saw me commended me,
Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
12 because I rescued the poor who cried out and the fatherless who had no helper.
dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
13 The dying man blessed me, and I made the widow’s heart sing for joy.
Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
14 I put on righteousness, and it clothed me; justice was my robe and my turban.
Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
15 I served as eyes to the blind and as feet to the lame.
Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
16 I was a father to the needy, and I took up the case of the stranger.
Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
17 I shattered the fangs of the unjust and snatched the prey from his teeth.
Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
18 So I thought: ‘I will die in my nest and multiply my days as the sand.
Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
19 My roots will spread out to the waters, and the dew will rest nightly on my branches.
Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
20 My glory is ever new within me, and my bow is renewed in my hand.’
Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
21 Men listened to me with expectation, waiting silently for my counsel.
Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
22 After my words, they spoke no more; my speech settled on them like dew.
Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
23 They waited for me as for rain and drank in my words like spring showers.
Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
24 If I smiled at them, they did not believe it; the light of my countenance was precious.
Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
25 I chose their course and presided as chief. So I dwelt as a king among his troops, as a comforter of the mourners.
Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
