Job 29
1 And Job continued his discourse:
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 “How I long for the months gone by, for the days when God watched over me,
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 when His lamp shone above my head, and by His light I walked through the darkness,
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 when I was in my prime, when the friendship of God rested on my tent,
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 when the Almighty was still with me and my children were around me,
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 when my steps were bathed in cream and the rock poured out for me streams of oil!
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 When I went out to the city gate and took my seat in the public square,
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 the young men saw me and withdrew, and the old men rose to their feet.
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 The princes refrained from speaking and covered their mouths with their hands.
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 The voices of the nobles were hushed, and their tongues stuck to the roofs of their mouths.
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 For those who heard me called me blessed, and those who saw me commended me,
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 because I rescued the poor who cried out and the fatherless who had no helper.
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 The dying man blessed me, and I made the widow’s heart sing for joy.
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 I put on righteousness, and it clothed me; justice was my robe and my turban.
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 I served as eyes to the blind and as feet to the lame.
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 I was a father to the needy, and I took up the case of the stranger.
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 I shattered the fangs of the unjust and snatched the prey from his teeth.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 So I thought: ‘I will die in my nest and multiply my days as the sand.
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 My roots will spread out to the waters, and the dew will rest nightly on my branches.
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 My glory is ever new within me, and my bow is renewed in my hand.’
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 Men listened to me with expectation, waiting silently for my counsel.
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 After my words, they spoke no more; my speech settled on them like dew.
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 They waited for me as for rain and drank in my words like spring showers.
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 If I smiled at them, they did not believe it; the light of my countenance was precious.
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 I chose their course and presided as chief. So I dwelt as a king among his troops, as a comforter of the mourners.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
