Job 16
1 Then Job answered:
| آنگاه ایوب پاسخ داد: |
2 “I have heard many things like these; miserable comforters are you all.
| من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید. |
3 Is there no end to your long-winded speeches? What provokes you to continue testifying?
| آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟ |
4 I could also speak like you if you were in my place; I could heap up words against you and shake my head at you.
| اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم. |
5 But I would encourage you with my mouth, and the consolation of my lips would bring relief.
| اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم. |
6 Even if I speak, my pain is not relieved, and if I hold back, how will it go away?
| هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد. |
7 Surely He has now exhausted me; You have devastated all my family.
| خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای. |
8 You have bound me, and it has become a witness; my frailty rises up and testifies against me.
| ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند. |
9 His anger has torn me and opposed me; He gnashes His teeth at me. My adversary pierces me with His eyes.
| خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد. |
10 They open their mouths against me and strike my cheeks with contempt; they join together against me.
| مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند. |
11 God has delivered me to unjust men; He has thrown me to the clutches of the wicked.
| خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند. |
12 I was at ease, but He shattered me; He seized me by the neck and crushed me. He has set me up as His target;
| من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است. |
13 His archers surround me. He pierces my kidneys without mercy and spills my gall on the ground.
| با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد. |
14 He breaks me with wound upon wound; He rushes me like a mighty warrior.
| او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند. |
15 I have sewn sackcloth over my skin; I have buried my horn in the dust.
| لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام. |
16 My face is red with weeping, and deep shadows ring my eyes;
| از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است. |
17 yet my hands are free of violence and my prayer is pure.
| ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست. |
18 O earth, do not cover my blood; may my cry for help never be laid to rest.
| ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد. |
19 Even now my witness is in heaven, and my advocate is on high.
| من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند. |
20 My friends are my scoffers as my eyes pour out tears to God.
| دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم |
21 Oh, that a man might plead with God as he pleads with his neighbor!
| و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند. |
22 For when only a few years are past I will go the way of no return.
| زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست. |
