Ecclesiastes 1
1 These are the words of the Teacher, the son of David, king in Jerusalem:
| اینها سخنان پسر داوود است که در اورشلیم سلطنت می‌کرد و به «معلم» معروف بود: |
2 “Futility of futilities,” says the Teacher, “futility of futilities! Everything is futile!”
| بیهودگی است! «معلم» می‌گوید: زندگی، سراسر بیهودگی است! |
3 What does a man gain from all his labor, at which he toils under the sun?
| آدمی از تمامی زحماتی که در زیر آسمان می‌کشد چه سودی نصیبش می‌شود؟ |
4 Generations come and generations go, but the earth remains forever.
| نسلها یکی پس از دیگری می‌آیند و می‌روند، ولی دنیا همچنان باقی است. |
5 The sun rises and the sun sets; it hurries back to where it rises.
| آفتاب طلوع می‌کند و غروب می‌کند و باز با شتاب به جایی باز می‌گردد که باید از آن طلوع کند. |
6 The wind blows southward, then turns northward; round and round it swirls, ever returning on its course.
| باد به طرف جنوب می‌وزد، و از آنجا به طرف شمال دور می‌زند. می‌وزد و می‌وزد و باز به جای اول خود باز می‌گردد. |
7 All the rivers flow into the sea, yet the sea is never full; to the place from which the streams come, there again they flow.
| آب رودخانه‌ها به دریا می‌ریزد، اما دریا هرگز پر نمی‌شود. آبها دوباره به رودخانه‌ها باز می‌گردند و باز روانه دریا می‌شوند. |
8 All things are wearisome, more than one can describe; the eye is not satisfied with seeing, nor the ear content with hearing.
| همه چیز خسته کننده است. آنقدر خسته کننده که زبان از وصف آن ناتوان است. نه چشم از دیدن سیر می‌شود و نه گوش از شنیدن. |
9 What has been will be again, and what has been done will be done again; there is nothing new under the sun.
| آنچه بوده باز هم خواهد بود، و آنچه شده باز هم خواهد شد. زیر آسمان هیچ چیز تازه‌ای وجود ندارد. |
10 Is there a case where one can say, “Look, this is new”? It has already existed in the ages before us.
| آیا چیزی هست که درباره‌اش بتوان گفت: «این تازه است»؟ همه چیز پیش از ما، از گذشته‌های دور وجود داشته است. |
11 There is no remembrance of those who came before, and those yet to come will not be remembered by those who follow after.
| یادی از گذشتگان نیست. آیندگان نیز از ما یاد نخواهند کرد. |
12 I, the Teacher, was king over Israel in Jerusalem.
| من که «معلم» هستم، در اورشلیم بر اسرائیل سلطنت می‌کردم. |
13 And I set my mind to seek and explore by wisdom all that is done under heaven. What a heavy burden God has laid upon the sons of men to occupy them!
| با حکمت خود، سخت به مطالعه و تحقیق دربارهٔ هر چه در زیر آسمان انجام می‌شود پرداختم. این چه کار سخت و پرزحمتی است که خدا به عهدهٔ انسان گذاشته است! |
14 I have seen all the things that are done under the sun, and have found them all to be futile, a pursuit of the wind.
| هر چه را که زیر آسمان انجام می‌شود دیده‌ام. همه چیز بیهوده است، درست مانند دویدن به دنبال باد! |
15 What is crooked cannot be straightened, and what is lacking cannot be counted.
| کج را نمی‌توان راست کرد و چیزی را که نیست نمی‌توان به شمار آورد. |
16 I said to myself, “Behold, I have grown and increased in wisdom beyond all those before me who were over Jerusalem, and my mind has observed a wealth of wisdom and knowledge.”
| با خود فکر کردم: «من از همهٔ پادشاهانی که پیش از من در اورشلیم بوده‌اند، حکیمتر هستم و حکمت و دانش بسیار کسب کرده‌ام.» |
17 So I set my mind to know wisdom and madness and folly; I learned that this, too, is a pursuit of the wind.
| در صدد برآمدم فرق بین حکمت و حماقت، و دانش و جهالت را بفهمم؛ ولی دریافتم که این نیز مانند دویدن به دنبال باد، کار بیهوده‌ای است. |
18 For with much wisdom comes much sorrow, and as knowledge grows, grief increases.
| انسان هر چه بیشتر حکمت می‌آموزد محزونتر می‌شود و هر چه بیشتر دانش می‌اندوزد، غمگینتر می‌گردد. |
