2 Corinthians 7
1 Therefore, beloved, since we have these promises, let us cleanse ourselves from everything that defiles body and spirit, perfecting holiness in the fear of God.
อเตอว เห ปฺริยตมา: , เอตาทฺฤศี: ปฺรติชฺญา: ปฺราปฺไตรสฺมาภิ: ศรีราตฺมโน: สรฺวฺวมาลินฺยมฺ อปมฺฤเชฺยศฺวรสฺย ภกฺตฺยา ปวิตฺราจาร: สาธฺยตำฯ
2 Make room for us in your hearts. We have wronged no one, we have corrupted no one, we have exploited no one.
ยูยมฺ อสฺมานฺ คฺฤหฺลีตฯ อสฺมาภิ: กสฺยาปฺยนฺยาโย น กฺฤต: โก'ปิ น วญฺจิต: ฯ
3 I do not say this to condemn you. I have said before that you so occupy our hearts that we live and die together with you.
ยุษฺมานฺ โทษิณ: กรฺตฺตมหํ วากฺยเมตทฺ วทามีติ นหิ ยุษฺมาภิ: สห ชีวนาย มรณาย วา วยํ ยุษฺมานฺ สฺวานฺต: กรไณ รฺธารยาม อิติ ปูรฺวฺวํ มโยกฺตํฯ
4 Great is my confidence in you; great is my pride in you; I am filled with encouragement; in all our troubles my joy overflows.
ยุษฺมานฺ ปฺรติ มม มเหตฺสาโห ชายเต ยุษฺมานฺ อธฺยหํ พหุ ศฺลาเฆ จ เตน สรฺวฺวเกฺลศสมเย'หํ สานฺตฺวนยา ปูรฺโณ หรฺเษณ ปฺรผุลฺลิตศฺจ ภวามิฯ
5 For when we arrived in Macedonia, our bodies had no rest, but we were pressed from every direction—conflicts on the outside, fears within.
อสฺมาสุ มากิทนิยาเทศมฺ อาคเตษฺวสฺมากํ ศรีรสฺย กาจิทปิ ศานฺติ รฺนาภวตฺ กินฺตุ สรฺวฺวโต พหิ รฺวิโรเธนานฺตศฺจ ภีตฺยา วยมฺ อปีฑฺยามหิฯ
6 But God, who comforts the downcast, comforted us by the arrival of Titus,
กินฺตุ นมฺราณำ สานฺตฺวยิตา ย อีศฺวร: ส ตีตสฺยาคมเนนาสฺมานฺ อสานฺตฺวยตฺฯ
7 and not only by his arrival, but also by the comfort he had received from you. He told us about your longing, your mourning, and your zeal for me, so that I rejoiced all the more.
เกวลํ ตสฺยาคมเนน ตนฺนหิ กินฺตุ ยุษฺมตฺโต ชาตยา ตสฺย สานฺตฺวนยาปิ, ยโต'สฺมาสุ ยุษฺมากํ หารฺทฺทวิลาปาสกฺตเตฺวษฺวสฺมากํ สมีเป วรฺณิเตษุ มม มหานนฺโท ชาต: ฯ
8 Even if I caused you sorrow by my letter, I do not regret it. Although I did regret it, I now see that my letter caused you sorrow, but only for a short time.
อหํ ปเตฺรณ ยุษฺมานฺ โศกยุกฺตานฺ กฺฤตวานฺ อิตฺยสฺมาทฺ อนฺวตเปฺย กินฺตฺวธุนา นานุตเปฺยฯ เตน ปเตฺรณ ยูยํ กฺษณมาตฺรํ โศกยุกฺตีภูตา อิติ มยา ทฺฤศฺยเตฯ
9 And now I rejoice, not because you were made sorrowful, but because your sorrow led you to repentance. For you felt the sorrow that God had intended, and so were not harmed in any way by us.
อิตฺยสฺมินฺ ยุษฺมากํ โศเกนาหํ หฺฤษฺยามิ ตนฺนหิ กินฺตุ มน: ปริวรฺตฺตนาย ยุษฺมากํ โศโก'ภวทฺ อิตฺยเนน หฺฤษฺยามิ ยโต'สฺมตฺโต ยุษฺมากํ กาปิ หานิ รฺยนฺน ภเวตฺ ตทรฺถํ ยุษฺมากมฺ อีศฺวรีย: โศโก ชาต: ฯ
10 Godly sorrow brings repentance that leads to salvation without regret, but worldly sorrow brings death.
ส อีศฺวรีย: โศก: ปริตฺราณชนกํ นิรนุตาปํ มน: ปริวรฺตฺตนํ สาธยติ กินฺตุ สำสาริก: โศโก มฺฤตฺยุํ สาธยติฯ
11 Consider what this godly sorrow has produced in you: what earnestness, what eagerness to clear yourselves, what indignation, what alarm, what longing, what zeal, what vindication! In every way you have proved yourselves to be innocent in this matter.
ปศฺยต เตเนศฺวรีเยณ โศเกน ยุษฺมากํ กึ น สาธิตํ? ยตฺโน โทษปฺรกฺษาลนมฺ อสนฺตุษฺฏตฺวํ หารฺทฺทมฺ อาสกฺตตฺวํ ผลทานญฺไจตานิ สรฺวฺวาณิฯ ตสฺมินฺ กรฺมฺมณิ ยูยํ นิรฺมฺมลา อิติ ปฺรมาณํ สรฺเวฺวณ ปฺรกาเรณ ยุษฺมาภิ รฺทตฺตํฯ
12 So even though I wrote to you, it was not on account of the one who did wrong or the one who was harmed, but rather that your earnestness on our behalf would be made clear to you in the sight of God.
เยนาปราทฺธํ ตสฺย กฺฤเต กึวา ยสฺยาปราทฺธํ ตสฺย กฺฤเต มยา ปตฺรมฺ อเลขิ ตนฺนหิ กินฺตุ ยุษฺมานธฺยสฺมากํ ยตฺโน ยทฺ อีศฺวรสฺย สากฺษาทฺ ยุษฺมตฺสมีเป ปฺรกาเศต ตทรฺถเมวฯ
13 On account of this, we are encouraged. In addition to our own encouragement, we were even more delighted by the joy of Titus. For his spirit has been refreshed by all of you.
อุกฺตการณาทฺ วยํ สานฺตฺวนำ ปฺราปฺตา: ; ตาญฺจ สานฺตฺวนำ วินาวโร มหาหฺลาทสฺตีตสฺยาหฺลาทาทสฺมาภิ รฺลพฺธ: , ยตสฺตสฺยาตฺมา สรฺไวฺว รฺยุษฺมาภิสฺตฺฤปฺต: ฯ
14 Indeed, I was not embarrassed by anything I had boasted to him about you. But just as everything we said to you was true, so our boasting to Titus has proved to be true as well.
ปูรฺวฺวํ ตสฺย สมีเป'หํ ยุษฺมาภิรฺยทฺ อศฺลาเฆ เตน นาลชฺเช กินฺตุ วยํ ยทฺวทฺ ยุษฺมานฺ ปฺรติ สตฺยภาเวน สกลมฺ อภาษามหิ ตทฺวตฺ ตีตสฺย สมีเป'สฺมากํ ศฺลาฆนมปิ สตฺยํ ชาตํฯ
15 And his affection for you is even greater when he remembers that you were all obedient as you welcomed him with fear and trembling.
ยูยํ กีทฺฤกฺ ตสฺยาชฺญา อปาลยต ภยกมฺปาภฺยำ ตํ คฺฤหีตวนฺตศฺไจตสฺย สฺมรณาทฺ ยุษฺมาสุ ตสฺย เสฺนโห พาหุเลฺยน วรฺตฺตเตฯ
16 I rejoice that I can have complete confidence in you.
ยุษฺมาสฺวหํ สรฺวฺวมาศํเส, อิตฺยสฺมินฺ มมาหฺลาโท ชายเตฯ
