2 Corinthians 10
1 Now by the mildness and gentleness of Christ, I appeal to you—I, Paul, who am humble when face to face with you, but bold when away.
ยุษฺมตฺปฺรตฺยกฺเษ นมฺร: กินฺตุ ปโรกฺเษ ปฺรคลฺภ: เปาโล'หํ ขฺรีษฺฏสฺย กฺษานฺตฺยา วินีตฺยา จ ยุษฺมานฺ ปฺรารฺถเยฯ
2 I beg you that when I come I may not need to be as bold as I expect toward those who presume that we live according to the flesh.
มม ปฺรารฺถนียมิทํ วยํ ไย: ศารีริกาจาริโณ มนฺยามเห ตานฺ ปฺรติ ยำ ปฺรคลฺภตำ ปฺรกาศยิตุํ นิศฺจิโนมิ สา ปฺรคลฺภตา สมาคเตน มยาจริตวฺยา น ภวตุฯ
3 For though we live in the flesh, we do not wage war according to the flesh.
ยต: ศรีเร จรนฺโต'ปิ วยํ ศารีริกํ ยุทฺธํ น กุรฺมฺม: ฯ
4 The weapons of our warfare are not the weapons of the world. Instead, they have divine power to demolish strongholds.
อสฺมากํ ยุทฺธาสฺตฺราณิ จ น ศารีริกานิ กินฺตฺวีศฺวเรณ ทุรฺคภญฺชนาย ปฺรพลานิ ภวนฺติ,
5 We tear down arguments and every presumption set up against the knowledge of God; and we take captive every thought to make it obedient to Christ.
ไตศฺจ วยํ วิตรฺกานฺ อีศฺวรียตตฺตฺวชฺญานสฺย ปฺรติพนฺธิกำ สรฺวฺวำ จิตฺตสมุนฺนติญฺจ นิปาตยาม: สรฺวฺวสงฺกลฺปญฺจ พนฺทินํ กฺฤตฺวา ขฺรีษฺฏสฺยาชฺญาคฺราหิณํ กุรฺมฺม: ,
6 And we will be ready to punish every act of disobedience, as soon as your obedience is complete.
ยุษฺมากมฺ อาชฺญาคฺราหิเตฺว สิทฺเธ สติ สรฺวฺวสฺยาชฺญาลงฺฆนสฺย ปฺรตีการํ กรฺตฺตุมฺ อุทฺยตา อาสฺมเห จฯ
7 You are looking at outward appearances. If anyone is confident that he belongs to Christ, he should remind himself that we belong to Christ just as much as he does.
ยทฺ ทฺฤษฺฏิโคจรํ ตทฺ ยุษฺมาภิ รฺทฺฤศฺยตำฯ อหํ ขฺรีษฺฏสฺย โลก อิติ สฺวมนสิ เยน วิชฺญายเต ส ยถา ขฺรีษฺฏสฺย ภวติ วยมฺ อปิ ตถา ขฺรีษฺฏสฺย ภวาม อิติ ปุนรฺวิวิจฺย เตน พุธฺยตำฯ
8 For even if I boast somewhat excessively about the authority the Lord gave us for building you up rather than tearing you down, I will not be ashamed.
ยุษฺมากํ นิปาตาย ตนฺนหิ กินฺตุ นิษฺฐาไย ปฺรภุนา ทตฺตํ ยทสฺมากํ สามรฺถฺยํ เตน ยทฺยปิ กิญฺจิทฺ อธิกํ ศฺลาเฆ ตถาปิ ตสฺมานฺน ตฺรปิเษฺยฯ
9 I do not want to seem to be trying to frighten you by my letters.
อหํ ปไตฺร รฺยุษฺมานฺ ตฺราสยามิ ยุษฺมาภิเรตนฺน มนฺยตำฯ
10 For some say, “His letters are weighty and forceful, but his physical presence is unimpressive, and his speaking is of no account.”
ตสฺย ปตฺราณิ คุรุตราณิ ปฺรพลานิ จ ภวนฺติ กินฺตุ ตสฺย ศารีรสากฺษาตฺกาโร ทุรฺพฺพล อาลาปศฺจ ตุจฺฉนีย อิติ ไกศฺจิทฺ อุจฺยเตฯ
11 Such people should consider that what we are in our letters when absent, we will be in our actions when present.
กินฺตุ ปโรกฺเษ ปไตฺร รฺภาษมาณา วยํ ยาทฺฤศา: ปฺรกาศามเห ปฺรตฺยกฺเษ กรฺมฺม กุรฺวฺวนฺโต'ปิ ตาทฺฤศา เอว ปฺรกาศิษฺยามเห ตตฺ ตาทฺฤเศน วาจาเลน ชฺญายตำฯ
12 We do not dare to classify or compare ourselves with some who commend themselves. When they measure themselves by themselves and compare themselves with themselves, they show their ignorance.
สฺวปฺรศํสกานำ เกษาญฺจินฺมเธฺย สฺวานฺ คณยิตุํ ไต: สฺวานฺ อุปมาตุํ วา วยํ ปฺรคลฺภา น ภวาม: , ยตเสฺต สฺวปริมาเณน สฺวานฺ ปริมิมเต ไสฺวศฺจ สฺวานฺ อุปมิภเต ตสฺมาตฺ นิรฺพฺโพธา ภวนฺติ จฯ
13 We, however, will not boast beyond our limits, but only within the field of influence that God has assigned to us—a field that reaches even to you.
วยมฺ อปริมิเตน น ศฺลาฆิษฺยามเห กินฺตฺวีศฺวเรณ สฺวรชฺชฺวา ยุษฺมทฺเทศคามิ ยตฺ ปริมาณมฺ อสฺมทรฺถํ นิรูปิตํ เตไนว ศฺลาฆิษฺยามเหฯ
14 We are not overstepping our bounds, as if we had not come to you. Indeed, we were the first to reach you with the gospel of Christ.
ยุษฺมากํ เทโศ'สฺมาภิรคนฺตวฺยสฺตสฺมาทฺ วยํ สฺวสีมามฺ อุลฺลงฺฆามเห ตนฺนหิ ยต: ขฺรีษฺฏสฺย สุสํวาเทนาปเรษำ ปฺราคฺ วยเมว ยุษฺมานฺ ปฺราปฺตวนฺต: ฯ
15 Neither do we boast beyond our limits in the labors of others. But we hope that as your faith increases, our area of influence among you will greatly increase as well,
วยํ สฺวสีมามฺ อุลฺลงฺฆฺย ปรกฺเษเตฺรณ ศฺลาฆามเห ตนฺนหิ, กิญฺจ ยุษฺมากํ วิศฺวาเส วฺฤทฺธึ คเต ยุษฺมทฺเทเศ'สฺมากํ สีมา ยุษฺมาภิรฺทีรฺฆํ วิสฺตารยิษฺยเต,
16 so that we can preach the gospel in the regions beyond you. Then we will not be boasting in the work already done in another man’s territory.
เตน วยํ ยุษฺมากํ ปศฺจิมทิกฺเสฺถษุ สฺถาเนษุ สุสํวาทํ โฆษยิษฺยาม: , อิตฺถํ ปรสีมายำ ปเรณ ยตฺ ปริษฺกฺฤตํ เตน น ศฺลาฆิษฺยามเหฯ
17 Rather, “Let him who boasts boast in the Lord.”
ย: กศฺจิตฺ ศฺลาฆมาน: สฺยาตฺ ศฺลาฆตำ ปฺรภุนา ส หิฯ
18 For it is not the one who commends himself who is approved, but the one whom the Lord commends.
เสฺวน ย: ปฺรศํสฺยเต ส ปรีกฺษิโต นหิ กินฺตุ ปฺรภุนา ย: ปฺรศํสฺยเต ส เอว ปรีกฺษิต: ฯ
