Job 39
1 Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? [Or] canst thou mark when the hinds do calve?
Сән тағдики явайи өшкиләрниң қачан туғидиғанлиғини биләмсән? Җәрәнләрниң балилиғанлиғини күзитип баққанмусән?
2 Canst thou number the months that they fulfil? Or knowest thou the time when they bring forth?
Уларниң боғаз болғили нәччә ай болғанлиғини саналамсән? Уларниң балилайдиған вақтидин хәвириң барму?
3 They bow themselves, they bring forth their young, They cast out their pains.
Улар қәддини пүкүп, йетип балилирини туғиду, Улар өзидики толғақни чиқирип ташлайду;
4 Their young ones become strong, they grow up in the open field; They go forth, and return not again.
Уларниң балилири күчлинип йетилиду, Улар далада өсүп, [анисиниң] йенидин чиқип қайтип кәлмәйду.
5 Who hath sent out the wild ass free? Or who hath loosed the bonds of the swift ass,
Явайи ешәкни далаға қоюветип әркинликкә чиқарған ким? Шаш ешәкниң нохтилирини йешивәткән ким?
6 Whose home I have made the wilderness, And the salt land his dwelling-place?
Чөл-баяванни униң өйи қилғанмән, Шорлуқниму униң туралғуси қилғанмән.
7 He scorneth the tumult of the city, Neither heareth he the shoutings of the driver.
У шәһәрниң қийқас-сүрәнлиридин жирақ туруп уни мазақ қилиду; У ешәкчиниң вақиришиниму аңлимайду.
8 The range of the mountains is his pasture, And he searcheth after every green thing.
У тағларни өз яйлиғим дәп кезиду, Шу йәрдики һәммә гүл-гияни издәп жүриду.
9 Will the wild-ox be content to serve thee? Or will he abide by thy crib?
Явайи кала болса хизмитиңгә киришкә рази боламду? Сениң оқуруңниң йенида турушқа унамду?
10 Canst thou bind the wild-ox with his band in the furrow? Or will he harrow the valleys after thee?
Явайи калини тана билән бағлап, тапқа чүшүрәләмсән?! У саңа әгишип җилғиларда меңип тирна тартамду?
11 Wilt thou trust him, because his strength is great? Or wilt thou leave to him thy labor?
Униң күчи зор болғанлиғи үчүн униңға тайинамсән? Әмгигиңни униңға аманәт қиламсән?
12 Wilt thou confide in him, that he will bring home thy seed, And gather [the grain] of thy threshing-floor?
Данлириңни өйгә көтирип әкилишни униңға тапшурамсән? «[Данлиримни] хаминимға жиғиштуриду» дәп униңға ишәнәмсән?
13 The wings of the ostrich wave proudly; [But] are they the pinions and plumage of love?
Төгиқуш қанатлирини шатлиқ билән қақиду, Бирақ булар ләйләкниң қанат учлири һәм пәйлиригә йетәмду?
14 For she leaveth her eggs on the earth, And warmeth them in the dust,
У тухумлирини йәргә ташлап қойиду, Тухумлирим топида исситилсун, дәйду.
15 And forgetteth that the foot may crush them, Or that the wild beast may trample them.
Уларниң тәсадипий дәссилип янҗилидиғанлиғини, Далидики бирәр һайванниң асанла уларни дәссәп-чәйләйдиғанлиғини унтуйду.
16 She dealeth hardly with her young ones, as if they were not hers: Though her labor be in vain, [she is] without fear;
Балилирини өзиниң әмәстәк бағрини қаттиқ қилиду; Униң туғутиниң әҗри бекарға кетиду, Бирақ у писәнт қилмиғандәк туриду.
17 Because God hath deprived her of wisdom, Neither hath he imparted to her understanding.
Чүнки Тәңри уни кам әқил қилған, Униңға даналиқни бәрмигән.
18 What time she lifteth up herself on high, She scorneth the horse and his rider.
Һалбуки, у жүгүрүш алдида мәйдисини жуқуриға көтәргинидә, Ат һәм атлиқларни кәмситип мазақ қилиду.
19 Hast thou given the horse [his] might? Hast thou clothed his neck with the quivering mane?
Сән атқа күч беғишлиғанмидиң? Сән униң бойниға йәлпүнүп туридиған яйлини кийгүзгәнмидиң?
20 Hast thou made him to leap as a locust? The glory of his snorting is terrible.
Сән уни һәйвәтлик пурқушлири билән адәмни қорқутидиған, Чекәткидәк сәкрәйдиған қилаламсән?
21 He paweth in the valley, and rejoiceth in his strength: He goeth out to meet the armed men.
У әшәддийлик билән йәр татилап-зохчуп, Өз күчидин шатлинип кетиду, Қураллиқ қошун билән җәң қилишқа атлиниду.
22 He mocketh at fear, and is not dismayed; Neither turneth he back from the sword.
У қорқунучқа нисбәтән күлүпла қойиду, Һеч немидин қорқмайду; Қиличниң бисидин у янмайду.
23 The quiver rattleth against him, The flashing spear and the javelin.
Оқдан, җулалиқ нәйзә, Гөрзиму униң йенида шарақшийду,
24 He swalloweth the ground with fierceness and rage; Neither believeth he that it is the voice of the trumpet.
У йәрни аччиқ һәм ғәзәп билән жутуветиду, [Җәң] канайини бир аңлапла һаяҗанлинип қин-қиниға патмай кетиду.
25 As oft as the trumpet [soundeth] he saith, Aha! And he smelleth the battle afar off, The thunder of the captains, and the shouting.
Канайларниң авази биләнла у: «Айһай!» дәйду, У җәңни жирақтин пурап болиду. У сәркәрдиләрниң товлашлирини, җәңчиләрниң вақирашлирини хошаллиқ билән аңлайду.
26 Is it by thy wisdom that the hawk soareth, [And] stretcheth her wings toward the south?
Сар сениң әқлиң билән учамду, Қанатлирини җәнупқа қарап керәмду?
27 Is it at thy command that the eagle mounteth up, And maketh her nest on high?
Бүркүт буйруғуң билән жуқуриға пәрваз қилип көтириләмду, Угисини жуқуриға саламду?
28 On the cliff she dwelleth, and maketh her home, Upon the point of the cliff, and the stronghold.
У қорам ташниң үстидә маканлишиду, У тағниң чоққисиға қониду, Тик қияниму туралғуси қилиду.
29 From thence she spieth out the prey; Her eyes behold it afar off.
Шу йәрдин у овни пайлап байқивалиду, Көзлири жирақ-жирақларни күзитиду.
30 Her young ones also suck up blood: And where the slain are, there is she.
Униң балилири қан шорайду; Өлтүрүлгәнләр нәдә болса, у шу йәрдә болиду».
