2 Corinthians 2
1 But I determined this for myself, that I would not come again to you with sorrow.
ਅਪਰਞ੍ਚਾਹੰ ਪੁਨਃ ਸ਼ੋਕਾਯ ਯੁਸ਼਼੍ਮਤ੍ਸੰਨਿਧਿੰ ਨ ਗਮਿਸ਼਼੍ਯਾਮੀਤਿ ਮਨਸਿ ਨਿਰਚੈਸ਼਼ੰ|
2 For if I make you sorry, who then is he that maketh me glad but he that is made sorry by me?
ਯਸ੍ਮਾਦ੍ ਅਹੰ ਯਦਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤਾਨ੍ ਕਰੋਮਿ ਤਰ੍ਹਿ ਮਯਾ ਯਃ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤੀਕ੍ਰੁʼਤਸ੍ਤੰ ਵਿਨਾ ਕੇਨਾਪਰੇਣਾਹੰ ਹਰ੍ਸ਼਼ਯਿਸ਼਼੍ਯੇ?
3 And I wrote this very thing, lest, when I came, I should have sorrow from them of whom I ought to rejoice; having confidence in you all, that my joy is [the joy] of you all.
ਮਮ ਯੋ ਹਰ੍ਸ਼਼ਃ ਸ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸਰ੍ੱਵੇਸ਼਼ਾਂ ਹਰ੍ਸ਼਼ ਏਵੇਤਿ ਨਿਸ਼੍ਚਿਤੰ ਮਯਾਬੋਧਿ; ਅਤਏਵ ਯੈਰਹੰ ਹਰ੍ਸ਼਼ਯਿਤਵ੍ਯਸ੍ਤੈ ਰ੍ਮਦੁਪਸ੍ਥਿਤਿਸਮਯੇ ਯਨ੍ਮਮ ਸ਼ੋਕੋ ਨ ਜਾਯੇਤ ਤਦਰ੍ਥਮੇਵ ਯੁਸ਼਼੍ਮਭ੍ਯਮ੍ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੰ ਪਤ੍ਰੰ ਮਯਾ ਲਿਖਿਤੰ|
4 For out of much affliction and anguish of heart I wrote unto you with many tears; not that ye should be made sorry, but that ye might know the love which I have more abundantly unto you.
ਵਸ੍ਤੁਤਸ੍ਤੁ ਬਹੁਕ੍ਲੇਸ਼ਸ੍ਯ ਮਨਃਪੀਡਾਯਾਸ਼੍ਚ ਸਮਯੇ(ਅ)ਹੰ ਬਹ੍ਵਸ਼੍ਰੁਪਾਤੇਨ ਪਤ੍ਰਮੇਕੰ ਲਿਖਿਤਵਾਨ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸ਼ੋਕਾਰ੍ਥੰ ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਸੁ ਮਦੀਯਪ੍ਰੇਮਬਾਹੁਲ੍ਯਸ੍ਯ ਜ੍ਞਾਪਨਾਰ੍ਥੰ|
5 But if any hath caused sorrow, he hath caused sorrow, not to me, but in part (that I press not too heavily) to you all.
ਯੇਨਾਹੰ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤੀਕ੍ਰੁʼਤਸ੍ਤੇਨ ਕੇਵਲਮਹੰ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤੀਕ੍ਰੁʼਤਸ੍ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੰਸ਼ਤੋ ਯੂਯੰ ਸਰ੍ੱਵੇ(ਅ)ਪਿ ਯਤੋ(ਅ)ਹਮਤ੍ਰ ਕਸ੍ਮਿੰਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਦੋਸ਼਼ਮਾਰੋਪਯਿਤੁੰ ਨੇੱਛਾਮਿ|
6 Sufficient to such a one is this punishment which was [inflicted] by the many;
ਬਹੂਨਾਂ ਯਤ੍ ਤਰ੍ੱਜਨੰ ਤੇਨ ਜਨੇਨਾਲਮ੍ਭਿ ਤਤ੍ ਤਦਰ੍ਥੰ ਪ੍ਰਚੁਰੰ|
7 so that contrariwise ye should rather forgive him and comfort him, lest by any means such a one should be swallowed up with his overmuch sorrow.
ਅਤਃ ਸ ਦੁਃਖਸਾਗਰੇ ਯੰਨ ਨਿਮੱਜਤਿ ਤਦਰ੍ਥੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਃ ਸ ਕ੍ਸ਼਼ਨ੍ਤਵ੍ਯਃ ਸਾਨ੍ਤ੍ਵਯਿਤਵ੍ਯਸ਼੍ਚ|
8 Wherefore I beseech you to confirm [your] love toward him.
ਇਤਿ ਹੇਤੋਃ ਪ੍ਰਰ੍ਥਯੇ(ਅ)ਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਸ੍ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਦਯਾ ਕ੍ਰਿਯਤਾਂ|
9 For to this end also did I write, that I might know the proof of you, whether ye are obedient in all things.
ਯੂਯੰ ਸਰ੍ੱਵਕਰ੍ੰਮਣਿ ਮਮਾਦੇਸ਼ੰ ਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲੀਥ ਨ ਵੇਤਿ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤੁਮ੍ ਅਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਲਿਖਿਤਵਾਨ੍|
10 But to whom ye forgive anything, I [forgive] also: for what I also have forgiven, if I have forgiven anything, for your sakes [have I forgiven it] in the presence of Christ;
ਯਸ੍ਯ ਯੋ ਦੋਸ਼਼ੋ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਃ ਕ੍ਸ਼਼ਮ੍ਯਤੇ ਤਸ੍ਯ ਸ ਦੋਸ਼਼ੋ ਮਯਾਪਿ ਕ੍ਸ਼਼ਮ੍ਯਤੇ ਯਸ਼੍ਚ ਦੋਸ਼਼ੋ ਮਯਾ ਕ੍ਸ਼਼ਮ੍ਯਤੇ ਸ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਕ੍ਸ਼਼ਮ੍ਯਤੇ|
11 that no advantage may be gained over us by Satan: for we are not ignorant of his devices.
ਸ਼ਯਤਾਨਃ ਕਲ੍ਪਨਾਸ੍ਮਾਭਿਰਜ੍ਞਾਤਾ ਨਹਿ, ਅਤੋ ਵਯੰ ਯਤ੍ ਤੇਨ ਨ ਵਞ੍ਚ੍ਯਾਮਹੇ ਤਦਰ੍ਥਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਭਿਃ ਸਾਵਧਾਨੈ ਰ੍ਭਵਿਤਵ੍ਯੰ|
12 Now when I came to Troas for the gospel of Christ, and when a door was opened unto me in the Lord,
ਅਪਰਞ੍ਚ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਸੁਸੰਵਾਦਘੋਸ਼਼ਣਾਰ੍ਥੰ ਮਯਿ ਤ੍ਰੋਯਾਨਗਰਮਾਗਤੇ ਪ੍ਰਭੋਃ ਕਰ੍ੰਮਣੇ ਚ ਮਦਰ੍ਥੰ ਦ੍ਵਾਰੇ ਮੁਕ੍ਤੇ
13 I had no relief for my spirit, because I found not Titus my brother: but taking my leave of them, I went forth into Macedonia.
ਸਤ੍ਯਪਿ ਸ੍ਵਭ੍ਰਾਤੁਸ੍ਤੀਤਸ੍ਯਾਵਿਦ੍ਯਮਾਨਤ੍ਵਾਤ੍ ਮਦੀਯਾਤ੍ਮਨਃ ਕਾਪਿ ਸ਼ਾਨ੍ਤਿ ਰ੍ਨ ਬਭੂਵ, ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਅਹੰ ਤਾਨ੍ ਵਿਸਰ੍ੱਜਨੰ ਯਾਚਿਤ੍ਵਾ ਮਾਕਿਦਨਿਯਾਦੇਸ਼ੰ ਗਨ੍ਤੁੰ ਪ੍ਰਸ੍ਥਾਨਮ੍ ਅਕਰਵੰ|
14 But thanks be unto God, who always leadeth us in triumph in Christ, and maketh manifest through us the savor of his knowledge in every place.
ਯ ਈਸ਼੍ਵਰਃ ਸਰ੍ੱਵਦਾ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੇਨਾਸ੍ਮਾਨ੍ ਜਯਿਨਃ ਕਰੋਤਿ ਸਰ੍ੱਵਤ੍ਰ ਚਾਸ੍ਮਾਭਿਸ੍ਤਦੀਯਜ੍ਞਾਨਸ੍ਯ ਗਨ੍ਧੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਯਤਿ ਸ ਧਨ੍ਯਃ|
15 For we are a sweet savor of Christ unto God, in them that are saved, and in them that perish;
ਯਸ੍ਮਾਦ੍ ਯੇ ਤ੍ਰਾਣੰ ਲਪ੍ਸ੍ਯਨ੍ਤੇ ਯੇ ਚ ਵਿਨਾਸ਼ੰ ਗਮਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਵਯਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੇਣ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਸੌਗਨ੍ਧ੍ਯੰ ਭਵਾਮਃ|
16 to the one a savor from death unto death; to the other a savor from life unto life. And who is sufficient for these things?
ਵਯਮ੍ ਏਕੇਸ਼਼ਾਂ ਮ੍ਰੁʼਤ੍ਯਵੇ ਮ੍ਰੁʼਤ੍ਯੁਗਨ੍ਧਾ ਅਪਰੇਸ਼਼ਾਞ੍ਚ ਜੀਵਨਾਯ ਜੀਵਨਗਨ੍ਧਾ ਭਵਾਮਃ, ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੇਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ਕਰ੍ੰਮਸਾਧਨੇ ਕਃ ਸਮਰ੍ਥੋ(ਅ)ਸ੍ਤਿ?
17 For we are not as the many, corrupting the word of God: but as of sincerity, but as of God, in the sight of God, speak we in Christ.
ਅਨ੍ਯੇ ਬਹਵੋ ਲੋਕਾ ਯਦ੍ਵਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਵਾਕ੍ਯੰ ਮ੍ਰੁʼਸ਼਼ਾਸ਼ਿਕ੍ਸ਼਼ਯਾ ਮਿਸ਼੍ਰਯਨ੍ਤਿ ਵਯੰ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਤੰਨ ਮਿਸ਼੍ਰਯਨ੍ਤਃ ਸਰਲਭਾਵੇਨੇਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯਾਦੇਸ਼ਾਤ੍ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੇਨ ਕਥਾਂ ਭਾਸ਼਼ਾਮਹੇ|
