Job 30
1 But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.
“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.
2 Yea, the strength of their hands, to what should it profit me? Men in whom ripe age is perished.
Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?
3 They are gaunt with want and famine. They gnaw the dry ground in the gloom of waste and desolation.
Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.
4 They pluck mallows by the bushes, and the roots of the juniper are their food.
Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.
5 They are driven forth from the midst of men. They cry out after them as after a thief,
Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.
6 so that they dwell in frightful valleys, in holes of the earth and of the rocks.
Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.
7 Among the bushes they bray, under the nettles they are gathered together.
Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.
8 They are sons of fools, yea, sons of base men. They were scourged out of the land.
Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.
9 And now I have become their song, Yea, I am a byword to them.
“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.
10 They abhor me. They stand aloof from me, and do not spare to spit in my face.
Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.
11 For he has loosed his cord, and afflicted me. And they have cast off the bridle before me.
Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.
12 Upon my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet, and they cast up against me their ways of destruction.
Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.
13 They mar my path. They set forward my calamity, even men who have no helper.
Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.
14 As through a wide breach they come. In the midst of the ruin they roll themselves upon me.
Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.
15 Terrors are turned upon me. They chase my honor as the wind, and my welfare is passed away as a cloud.
Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.
16 And now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold upon me.
“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.
17 In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest.
Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.
18 By the great force my garment is disfigured. It binds me about as the collar of my coat.
Tanrı'nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.
19 He has cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.
20 I cry to thee, and thou do not answer me. I stand up, and thou gaze at me.
“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.
21 Thou have turned to be cruel to me. With the might of thy hand thou persecute me.
Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.
22 Thou lift me up to the wind. Thou cause me to ride upon it, and thou disintegrate me in the storm.
Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.
23 For I know that thou will bring me to death, and to the house appointed for all living.
Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.
24 However does not a man stretch out the hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?
“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.
25 Did I not weep for him who was in trouble? Was not my soul grieved for the needy?
Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?
26 When I looked for good, then evil came. And when I waited for light, there came darkness.
Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.
27 My heart is troubled, and does not rest. Days of affliction have come upon me.
İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.
28 I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help.
Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.
29 I am a brother to jackals, and a companion to ostriches.
Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.
30 My skin is black, and falls from me. And my bones are burned with heat.
Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.
31 Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.
Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.
