Job 29
1 And Job again took up his discourse, and said,
Muling nagsalita si Job at sinabi,
2 O that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me,
“O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
3 when his lamp shone upon my head, and by his light I walked through darkness,
nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
4 as I was in the ripeness of my days, when the friendship of God was upon my tent,
O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
5 when the Almighty was yet with me, and my sons were about me,
nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
6 when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil to me,
nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
7 when I went forth to the gate to the city, when I prepared my seat in the street.
Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
8 The young men saw me and hid themselves, and the aged rose up and stood.
natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
9 The rulers refrained from talking, and laid their hand on their mouth.
Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
10 The voice of the ranking men was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
11 For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it gave witness to me.
Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
12 Because I delivered the poor who cried, also the fatherless who had none to help him.
dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
13 The blessing of him who was ready to perish came upon me, and I caused the widow's heart to sing for joy.
Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
14 I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.
Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
15 I was eyes to the blind, and I was feet to the lame.
Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
16 I was a father to the needy, and I searched out the case of him whom I did not know.
Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
17 And I broke the jaws of the unrighteous, and plucked the prey out of his teeth.
Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
18 Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.
Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
19 My root is spread out to the waters, and the dew lays all night upon my branch.
Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
20 My glory is fresh in me, and my bow is renewed in my hand.
Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
21 To me men gave ear, and waited, and kept silence for my counsel.
Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
22 After my words they spoke not again, and my speech distilled upon them.
Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
23 And they waited for me as for the rain. And they opened their mouth wide as for the latter rain.
Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
24 I smiled on them when they had no confidence, and they did not cast down the light of my countenance.
Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
25 I chose out their way, and sat as chief, and dwelt as a king in the army, as a man who comforts the mourners.
Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
