Job 16
1 Then Job answered, and said,
| آنگاه ایوب پاسخ داد: |
2 I have heard many such things. Miserable comforters are ye all.
| من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید. |
3 Shall vain words have an end? Or what provokes thee that thou answer?
| آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟ |
4 I also could speak as ye do, if your soul were in my soul's stead. I could join words together against you, and shake my head at you.
| اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم. |
5 But I would strengthen you with my mouth, and the solace of my lips would assuage your grief.
| اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم. |
6 Though I speak, my grief is not assuaged, and though I forbear, what am I eased?
| هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد. |
7 But now he has made me weary. Thou have made desolate all my company.
| خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای. |
8 And thou have laid fast hold on me, which is a witness against me. And my leanness rises up against me; it testifies to my face.
| ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند. |
9 He has torn me in his wrath, and persecuted me. He has gnashed upon me with his teeth. My adversary sharpens his eyes upon me.
| خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد. |
10 They have gaped upon me with their mouth. They have smitten me upon the cheek reproachfully. They gather themselves together against me.
| مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند. |
11 God delivers me to the perverse, and casts me into the hands of the wicked.
| خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند. |
12 I was at ease, and he broke me apart. Yea, he has taken me by the neck, and dashed me to pieces. He has also set me up for his mark.
| من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است. |
13 His archers encompass me round about. He splits my reins apart, and does not spare. He pours out my gall upon the ground.
| با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد. |
14 He breaks me with breach upon breach. He runs upon me like a giant.
| او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند. |
15 I have sewed sackcloth upon my skin, and have laid my horn in the dust.
| لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام. |
16 My face is red with weeping, and the shadow of death is on my eyelids,
| از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است. |
17 although there is no violence in my hands, and my prayer is pure.
| ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست. |
18 O earth, do not cover thou my blood, and let my cry have no resting place.
| ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد. |
19 Even now, behold, my witness is in heaven, and he who vouches for me is on high.
| من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند. |
20 My friends scoff at me. My eye pours out tears to God
| دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم |
21 that he would maintain the right of a man with God, and of a son of man with his neighbor!
| و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند. |
22 For when a few years are come, I shall go the way where I shall not return.
| زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست. |
