Job 14
1 Man, who is born of a woman, is of few days, and full of trouble.
“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
2 He comes forth like a flower, and is cut down. He too flees as a shadow, and does not continue.
Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
3 And do thou open thine eyes upon such a one, and bring me into judgment with thee?
Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
4 Who can bring a clean thing out of an unclean? Not one.
Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
5 Seeing his days are determined, the number of his months is with thee, and thou have appointed his bounds that he cannot pass,
Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
6 look away from him, that he may rest, till he shall accomplish, as a hireling, his day.
Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
7 For there is hope of a tree, if it is cut down, that it will sprout again, and that the tender branch of it will not cease.
“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
8 Though the root of it grows old in the earth, and the trunk of it dies in the ground,
Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
9 yet through the scent of water it will bud, and put forth boughs like a plant.
Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
10 But man dies, and is laid low. Yea, man gives up the spirit, and where is he?
İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
11 As the waters fail from the sea, and the river wastes away and dries up,
Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
12 so man lies down and does not rise. Till the heavens be no more, they shall not awake, nor be roused out of their sleep.
İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
13 O that thou would hide me in Sheol, that thou would keep me secret, until thy wrath be past, that thou would appoint for me a set time, and remember me! (Sheol h7585)
“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
14 If a man dies, shall he live again? All the days of my warfare I would wait till my release should come.
İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
15 Thou would call, and I would answer thee. Thou would have a desire to the work of thy hands.
Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
16 But now thou number my steps. Do thou not watch over my sin?
O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
17 My transgression is sealed up in a bag, and thou fasten up my iniquity.
İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
18 But the falling mountain comes to nothing, and the rock is removed out of its place.
“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
19 The waters wear the stones. The overflowings of it wash away the dust of the earth. So thou destroy the hope of man.
Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
20 Thou prevail forever against him, and he passes. Thou change his countenance, and send him away.
Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
21 His sons come to honor, and he does not know it, and they are brought low, but he does not perceive it of them.
Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
22 But his flesh upon him has pain, and his soul within him mourns.
Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
