2 Corinthians 3
1 Are we beginning again to commend ourselves? Unless we need, as some men, commendatory letters to you or commendatory from you?
วยํ กิมฺ อาตฺมปฺรศํสนํ ปุนรารภามเห? ยุษฺมานฺ ปฺรติ ยุษฺมตฺโต วา ปเรษำ เกษาญฺจิทฺ อิวาสฺมากมปิ กึ ปฺรศํสาปเตฺรษุ ปฺรโยชนมฺ อาเสฺต?
2 Ye are our letter, written in our hearts, known and read by all men,
ยูยเมวาสฺมากํ ปฺรศํสาปตฺรํ ตจฺจาสฺมากมฺ อนฺต: กรเณษุ ลิขิตํ สรฺวฺวมานไวศฺจ เชฺญยํ ปฐนียญฺจฯ
3 being seen that ye are a letter of Christ, administered by us, written not in ink, but in the Spirit of the living God, not in stony tablets, but in fleshly tablets, in hearts.
ยโต 'สฺมาภิ: เสวิตํ ขฺรีษฺฏสฺย ปตฺรํ ยูยเปว, ตจฺจ น มสฺยา กินฺตฺวมรเสฺยศฺวรสฺยาตฺมนา ลิขิตํ ปาษาณปเตฺรษุ ตนฺนหิ กินฺตุ กฺรวฺยมเยษุ หฺฤตฺปเตฺรษุ ลิขิตมิติ สุสฺปษฺฏํฯ
4 And we have such confidence toward God through Christ,
ขฺรีษฺเฏเนศฺวรํ ปฺรตฺยสฺมากมฺ อีทฺฤโศ ทฺฤฒวิศฺวาโส วิทฺยเต;
5 not that we are sufficient of ourselves to reckon anything as from ourselves, but our sufficiency is from God,
วยํ นิชคุเณน กิมปิ กลฺปยิตุํ สมรฺถา อิติ นหิ กินฺตฺวีศฺวราทสฺมากํ สามรฺถฺยํ ชายเตฯ
6 who also made us qualified helpers of a new covenant, not of a document, but of a Spirit, for the document kills but the Spirit makes alive.
เตน วยํ นูตนนิยมสฺยารฺถโต 'กฺษรสํสฺถานสฺย ตนฺนหิ กินฺตฺวาตฺมน เอว เสวนสามรฺถฺยํ ปฺราปฺตา: ฯ อกฺษรสํสฺถานํ มฺฤตฺยุชนกํ กินฺตฺวาตฺมา ชีวนทายก: ฯ
7 But if the administration of death in writings engraved on stones occurred in glory, so that the sons of Israel could not gaze upon the face of Moses because of the fading glory of his countenance,
อกฺษไร รฺวิลิขิตปาษาณรูปิณี ยา มฺฤโตฺย: เสวา สา ยทีทฺฤกฺ เตชสฺวินี ชาตา ยตฺตสฺยาจิรสฺถายินเสฺตชส: การณาตฺ มูสโส มุขมฺ อิสฺราเยลียโลไก: สํทฺรษฺฏุํ นาศกฺยต,
8 how will the administration of the Spirit not be more in glory?
ตรฺหฺยาตฺมน: เสวา กึ ตโต'ปิ พหุเตชสฺวินี น ภเวตฺ?
9 For if the administration of condemnation has glory, the administration of righteousness excels much more in glory.
ทณฺฑชนิกา เสวา ยทิ เตโชยุกฺตา ภเวตฺ ตรฺหิ ปุณฺยชนิกา เสวา ตโต'ธิกํ พหุเตโชยุกฺตา ภวิษฺยติฯ
10 For also that which has been glorified, has not been glorified in this regard, because of the glory that transcends.
อุภโยสฺตุลนายำ กฺฤตายามฺ เอกสฺยาเสฺตโช ทฺวิตียายา: ปฺรขรตเรณ เตชสา หีนเตโช ภวติฯ
11 For if that which is abolished was through glory, much more that which remains is in glory.
ยสฺมาทฺ ยตฺ โลปนียํ ตทฺ ยทิ เตโชยุกฺตํ ภเวตฺ ตรฺหิ ยตฺ จิรสฺถายิ ตทฺ พหุตรเตโชยุกฺตเมว ภวิษฺยติฯ
12 Having therefore such a hope we use great boldness,
อีทฺฤศีํ ปฺรตฺยาศำ ลพฺธฺวา วยํ มหตีํ ปฺรคลฺภตำ ปฺรกาศยาม: ฯ
13 and are not as Moses. He put a veil over his face in order for the sons of Israel not to gaze on the end of the fading.
อิสฺราเยลียโลกา ยตฺ ตสฺย โลปนียสฺย เตชส: เศษํ น วิโลกเยยุสฺตทรฺถํ มูสา ยาทฺฤคฺ อาวรเณน สฺวมุขมฺ อาจฺฉาทยตฺ วยํ ตาทฺฤกฺ น กุรฺมฺม: ฯ
14 But their minds were hardened, for to this day the same veil remains at the reading of the old testament, not being uncovered, which thing is abolished in Christ.
เตษำ มนำสิ กฐินีภูตานิ ยตเสฺตษำ ปฐนสมเย ส ปุราตโน นิยมเสฺตนาวรเณนาทฺยาปิ ปฺรจฺฉนฺนสฺติษฺฐติฯ
15 But to this day when Moses is read, a veil lies upon their heart.
ตจฺจ น ทูรีภวติ ยต: ขฺรีษฺเฏไนว ตตฺ ลุปฺยเตฯ มูสส: ศาสฺตฺรสฺย ปาฐสมเย'ทฺยาปิ เตษำ มนำสิ เตนาวรเณน ปฺรจฺฉาทฺยนฺเตฯ
16 But whenever it turns to the Lord, the veil is removed.
กินฺตุ ปฺรภุํ ปฺรติ มนสิ ปราวฺฤตฺเต ตทฺ อาวรณํ ทูรีการิษฺยเตฯ
17 Now the Lord is the Spirit, and where the Spirit of the Lord is, there is liberty.
ย: ปฺรภุ: ส เอว ส อาตฺมา ยตฺร จ ปฺรโภราตฺมา ตไตฺรว มุกฺติ: ฯ
18 But we all, with unveiled face seeing by reflection the glory of the Lord, are transformed into the same likeness from glory to glory, just as from the Spirit of the Lord.
วยญฺจ สรฺเวฺว'นาจฺฉาทิเตนาเสฺยน ปฺรโภเสฺตชส: ปฺรติพิมฺพํ คฺฤหฺลนฺต อาตฺมสฺวรูเปณ ปฺรภุนา รูปานฺตรีกฺฤตา วรฺทฺธมานเตโชยุกฺตำ ตาเมว ปฺรติมูรฺตฺตึ ปฺราปฺนุม: ฯ
