1 Samuel 26
1 And the Ziphites came to Saul to Gibeah, saying, Does not David hide himself in the hill of Hachilah, which is before the desert?
Әнди Зифлиқлар Гибеаһға Саулниң қешиға келип: — Давут Йәшимонға йеқин Һақилаһ егизлигигә йошурунувапту әмәсму? — деди.
2 Then Saul arose, and went down to the wilderness of Ziph, having three thousand chosen men of Israel with him, to seek David in the wilderness of Ziph.
Саул қопуп Исраилдин хилланған үч миң адәмни елип, Зиф чөлидә Давутни издигили у йәргә барди.
3 And Saul encamped in the hill of Hachilah, which is before the desert by the way. But David abode in the wilderness, and he saw that Saul came after him into the wilderness.
Саул болса йол бойида, Йәшимонға йеқин Һақилаһ егизлигидә чедир тикти. Давут чөлдә турувататти; у Саулниң чөлгә өз кәйнидин чиққинидин хәвәр тапқанда
4 David therefore sent out spies, and understood that Saul definitely came.
Давут пайлақчиларни маңдуруп Саулниң растла кәлгәнлигини билди.
5 And David arose, and came to the place where Saul had encamped. And David beheld the place where Saul lay, and Abner the son of Ner, the captain of his army. And Saul lay within the place of the wagons, and the people were encamped around about him.
Давут қопуп Саул чедир тиккән җайға барди; у Саул билән қошун сәрдари, Нәрниң оғли Абнәр ятқан йәрни көрди. Саул болса қошун истиһками ичидә ухлап ятқан еди, адәмлири чедирлирини униң әтрапиға тиккән еди.
6 Then David answered and said to Ahimelech the Hittite, and to Abishai the son of Zeruiah, brother to Joab, saying, Who will go down with me to Saul to the camp? And Abishai said, I will go down with thee.
Давут әнди Һиттийлардин болған Ахимәләк вә Йоабниң иниси Зәруияниң оғли Абишайға: — Ким мән билән ләшкәргаһға чүшүп, Саулниң йениға бариду? — дәп сориди. Абишай: — Мән сениң билән барай, деди.
7 So David and Abishai came to the people by night. And, behold, Saul lay sleeping within the place of the wagons with his spear stuck in the ground at his head, and Abner and the people lay round about him.
Шуниң билән Давут вә Абишай кечидә қошун бар йәргә беривиди, мана Саул қошун истиһками ичидә ухлап ятқан еди; униң нәйзиси тәкийисиниң йенида йәргә қадақлиқ туратти; Абнәр билән адәмлири униң әтрапида ятатти.
8 Then said Abishai to David, God has delivered up thine enemy into thy hand this day. Now therefore let me smite him, I pray thee, with the spear to the earth at one stroke, and I will not smite him the second time.
Абишай Давутқа: — Худа бүгүн дүшминиңни қолуңға тапшурди. Сәндин өтүнимәнки, маңа нәйзә билән бирла санҗип уни йәргә қадап қоюшқа иҗазәт бәргәйсән! Икки қетим санҗишимниң лазими йоқтур, деди.
9 And David said to Abishai, Destroy him not, for who can put forth his hand against Jehovah's anointed, and be guiltless?
Давут Абишайға: — Уни йоқатмиғин. Ким Пәрвәрдигарниң мәсиһ қилғиниға қол узитип гунаға тартилмиған? — деди.
10 And David said, As Jehovah lives, Jehovah will smite him, or his day shall come to die, or he shall go down into battle and perish.
Давут йәнә: — Пәрвәрдигарниң һаяти билән [қәсәм қилимәнки], Пәрвәрдигар җәзмән уни уриду; я униң өлидиған күни келиду я у җәңгә чүшүп һалак болиду.
11 Jehovah forbid that I should put forth my hand against Jehovah's anointed. But now take, I pray thee, the spear that is at his head, and the cruse of water, and let us go.
Пәрвәрдигар мени Пәрвәрдигарниң мәсиһлигинигә қол узитишидин сақлиғай! Амма униң бешидики нәйзә билән су идишини алғин, андин кетәйли, деди.
12 So David took the spear and the cruse of water from Saul's head, and they got away. And no man saw it, nor knew it, neither did any awake, for they were all asleep, because a deep sleep from Jehovah was fallen upon them.
Шуниң билән Давут нәйзә билән идишни Саулниң бешиниң йенидин елип, иккиси чиқип кәтти. Амма һеч ким көрмиди, туюпму қалмиди һәм ойғинип кәтмиди, бәлки һәммиси ухлавәрди; чүнки Пәрвәрдигар бир қаттиқ уйқини уларниң үстигә чүшүргән еди.
13 Then David went over to the other side, and stood on the top of the mountain afar off, a great space being between them.
Давут удулдики тәрәпкә өтүп жирақрақ бир дөңниң төписидә турди; уларниң арилиғи жирақ еди.
14 And David cried out to the people, and to Abner the son of Ner, saying, Answer thou not, Abner? Then Abner answered and said, Who are thou that cries to the king?
Давут қошун билән нәрниң оғли Абнәргә товлап: — Җавап бәрмәмсән, и Абнәр! — деди. Абнәр: — Падишаһға товлиғучи ким сән? — деди.
15 And David said to Abner, Are not thou a valiant man? And who is like to thee in Israel? Why then have thou not kept watch over thy lord the king? For there came one of the people in to destroy the king thy lord.
Давут Абнәргә: — Сән батур әмәсму? Исраилда саңа ким тәң келәләйду? Немишкә ғоҗаң падишани қоғдимидиң? Чүнки хәлиқтин бир киши ғоҗаң падишани һалак қилғили кирипту.
16 This thing is not good that thou have done. As Jehovah lives, ye are worthy to die because ye have not kept watch over your lord, Jehovah's anointed. And now see where the king's spear is, and the cruse of water that was at his head.
Сениң бундақ қилғиниң яхши әмәс! Пәрвәрдигарниң һаяти билән [қәсәм қилимәнки], Пәрвәрдигар мәсиһ қилған ғоҗаңларни қоғдимиғанлиғиңлар үчүн өлүмгә лайиқ болдуңлар. Әнди падишаниң нәйзиси вә бешиниң йенидики су идишиниң қәйәрдилигигә қарап беқиңлар, деди.
17 And Saul knew David's voice, and said, Is this thy voice, my son David? And David said, It is my voice, my lord, O king.
Саул Давутниң авазини тонуп: — Бу сениң авазиңму, и оғлум Давут! — деди. Давут: — И ғоҗам падиша, бу мениң авазимдур, деди.
18 And he said, Why does my lord pursue after his servant? For what have I done? Or what evil is in my hand?
У йәнә: — Немишкә ғоҗам өз қулини мундақ қоғлайду? Мән немә қилиптимән? Қолумда немә яманлиқ бар?
19 Now therefore, I pray thee, let my lord the king hear the words of his servant. If it be Jehovah who has stirred thee up against me, let him accept an offering, but if it be the sons of men, cursed be they before Jehovah. For they have driven me out this day that I should not cling to the inheritance of Jehovah, saying, Go, serve other gods.
Әнди ғоҗам падиша өз қулиниң сөзигә қулақ салғай. Пәрвәрдигар силини маңа қарши қозғатқан болса бир һәдийә-қурбанлиқ униң көңлини рази қилғай; лекин инсан балилири болса, улар Пәрвәрдигарниң алдида ләнәткә қалсун, чүнки уларниң әнди мени Пәрвәрдигарниң мирасидин бәһримән болуштин мәһрум қилип, мени башқа илаһларға ибадәт қил, дегини болиду.
20 Now therefore, let not my blood fall to the earth away from the presence of Jehovah. For the king of Israel has come out to seek a flea, as when a man hunts a partridge in the mountains.
Әнди мениң қеним Пәрвәрдигарниң һозуридин жирақ йәргә төкүлмисун; чүнки тағларда бир кәкликни овлиғандәк Исраилниң падишаси бир ялғуз бүргини издигили чиқипту, деди.
21 Then Saul said, I have sinned. Return, my son David, for I will no more do thee harm because my life was precious in thine eyes this day. Behold, I have played the fool, and have erred exceedingly.
Саул: — Мән гуна қилдим; йенип кәлгин и оғлум Давут; мениң җеним бүгүн көзлириңдә әзиз саналғини үчүн мән саңа бундин кейин һеч зиян-зәхмәт йәткүзмәймән; мана, ахмақлиқ қилдим, бәк езиптимән, деди.
22 And David answered and said, Behold the spear, O king! Let then one of the young men come over and fetch it.
Давут җавап берип: — Мана падишаниң нәйзиси, ғуламлардин бири келип уни яндуруп алсун.
23 And Jehovah will render to every man his righteousness and his faithfulness, inasmuch as Jehovah delivered thee into my hand today, and I would not put forth my hand against Jehovah's anointed.
Пәрвәрдигар һәр адәмниң һәққанийлиғи билән садиқлиғиға қарап яндурғай. Чүнки бүгүн Пәрвәрдигар силини мениң қолумға тапшурди, лекин мән Пәрвәрдигарниң мәсиһлигинигә қол узитишни халимидим.
24 And, behold, as thy life was much set by this day in my eyes, so let my life be much set by in the eyes of Jehovah, and let him deliver me out of all tribulation.
Мана, бүгүн силиниң җанлири мениң көзлиримдә әзиз болғандәк мениң җеним Пәрвәрдигарниң көзидә әзиз болғай, у мени һәммә аваричиликтин қутқузғай, деди.
25 Then Saul said to David, Blessed be thou, my son David. Thou shall both do mightily, and shall surely prevail. So David went his way, and Saul returned to his place.
Саул Давутқа: — Әй оғлум Давут, бәрикәтләнгәйсән. Сән җәзмән улуқ ишларни қилисән, ишлириң җәзмән раваҗлиқ болиду, деди. Андин Давут өз йолиға кәтти, Саулму өз җайиға йенип барди.
