Psalmen 78
1 Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.
En undervisning Assaphs. Hör, mitt folk, min lag; böjer edor öron till mins muns tal.
2 Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;
Jag vill öppna min mun till ordspråk, och vill förtälja gamla hemligheter;
3 Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.
De vi hört hafve och vetom, och våra fäder oss förtäljt hafva;
4 Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.
Att vi det icke fördölja skulle deras barnom, som efter komma skulle; utan förkunna Herrans lof, och hans magt och under, som han gjort hafver.
5 Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;
Han upprättade ett vittnesbörd i Jacob, och gaf en lag i Israel, den han våra fäder böd, till att lära deras barn;
6 Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;
På det att efterkommanderna måtte det lära, och de barn, som ännu skulle födde varda; då de uppkommo, att de ock förkunnade det sinom barnom;
7 En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;
Att de skulle sätta sitt hopp till Gud, och icke förgäta Guds verk, och hålla hans bud;
8 En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.
Och icke varda, såsom deras fäder, en affällig och ohörsam art; hvilkom deras hjerta icke fast var, och deras ande höll sig icke troliga till Gud;
9 (De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)
Såsom Ephraims barn, som väpnade voro och förde bågan, föllo af i stridstidenom.
10 Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.
De höllo icke Guds förbund, och ville icke vandra i hans lag;
11 En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.
Och förgåto hans verk, och hans under, som han dem bevist hade.
12 Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.
För deras fäder gjorde han under, i Egypti land, på den markene Zoan.
13 Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.
Han åtskiljde hafvet, och lät dem gå derigenom, och satte vattnet såsom en mur.
14 En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.
Han ledde dem om dagen med en molnsky, och om nattena med en klar eld.
15 Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.
Han lät bergsklippona remna i öknene, och gaf dem dricka vatten tillfyllest;
16 Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.
Och lät bäcker flyta utu bergsklippone, att de flöto derut, såsom vattuströmmar.
17 Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.
Likväl syndade de ännu emot honom, och förtörnade den Högsta i öknene;
18 En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.
Och försökte Gud, i deras hjerta, att de spis beddes till deras själar;
19 En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?
Och talade emot Gud, och sade: Ja, skulle väl Gud kunna bereda ett bord i öknene?
20 Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?
Si, han hafver väl slagit bergsklippona, att vatten utflöt, och bäcker sig utgåfvo; men huru kan han gifva bröd, och skaffa sino folke kött?
21 Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;
Då nu Herren det hörde, vardt han upptänd; och eld gick upp i Jacob, och vrede kom öfver Israel;
22 Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.
Att de icke trodde uppå Gud, och hoppades icke uppå hans hjelp.
23 Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;
Och han böd skyarna ofvantill, och upplät himmelens dörrar;
24 En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.
Och lät regna Man till dem till mats, och gaf dem himmelsbröd.
25 Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.
De åto änglabröd; han sände dem mat tillfyllest.
26 Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;
Han lät blåsa östanväder under himmelen, och genom sina starkhet upprörde sunnanväder;
27 En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;
Och lät kött regna uppå dem såsom stoft, och foglar såsom sanden i hafvet;
28 En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.
Och lät dem falla i deras lägre, allestäds der de bodde.
29 Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.
Då åto de, och vordo för mätte; han lät dem släcka sin lusta.
30 Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,
Då de ännu sin lusta icke släckt hade, och de ännu åto deraf,
31 Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.
Så kom Guds vrede öfver dem; och drap de yppersta ibland dem, och nederslog de bästa i Israel.
32 Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.
Men öfver allt detta syndade de ännu mer, och trodde intet uppå hans under.
33 Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.
Derföre lät han dem dö bort, så att de intet fingo, och måste i deras lifsdagar plågade varda.
34 Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;
När han drap dem, sökte de honom, och vände sig bittida till Gud;
35 En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.
Och tänkte, att Gud är deras tröst, och Gud den Högste deras förlösare;
36 En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.
Och skrymtade för honom med deras mun, och lögo för honom med deras tungo.
37 Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.
Men deras hjerta var icke fast intill honom, och höllo sig icke troliga intill hans förbund.
38 Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.
Men han var barmhertig, och förlät missgerningarna, och förgjorde dem icke; och afvände ofta sina vrede, och lät icke alla sina vrede gå.
39 En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.
Ty han tänkte att de äro kött; ett väder, som bortfar, och kommer intet igen.
40 Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!
De förtörnade honom ganska ofta i öknene, och bekymrade honom i ödemarkene.
41 Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.
De försökte Gud framgent, och rette den Heliga i Israel.
42 Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;
De tänkte intet uppå hans hand, den dagen då han förlöste dem ifrå fienderna;
43 Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;
Såsom han sina tecken gjort hade uti Egypten, och sina under i det landet Zoan.
44 En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.
Då han deras vatten i blod vände; så att de af deras bäcker icke dricka kunde.
45 Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.
Då han ohyro ibland dem sände, som dem åto, och paddor, som dem förderfvade;
46 En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.
Och gaf deras frukt gräsmatkom, och deras säd gräshoppom.
47 Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.
Då han deras vinträ med hagel förderfvade, och deras mulbärsträ med stort hagel.
48 Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.
Då han deras boskap slog med hagel, och deras hjordar med ljungande.
49 Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.
Då han i sina grymma vrede sände ibland dem onda änglar, och lät dem härja och förderfva, och skada göra.
50 Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.
Då han lät sina vrede gå, och icke skonade deras själom för dödenom, och lät deras boskap dö af pestilentie.
51 En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.
Då han i Egypten allt förstfödt slog, de första arfvingar i Hams hyddom;
52 En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.
Och lät sitt folk utdraga såsom får, och förde dem såsom en hjord i öknene.
53 Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.
Och han ledde dem säkra, så att de intet fruktade sig; men deras fiendar öfvertäckte hafvet;
54 En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.
Och lät dem komma i sina helga gränsor, till detta berg, hvilket hans högra hand förvärfvat hafver;
55 En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.
Och fördref för dem folk, och lät dem utskifta arfvet, och lät Israels slägter bo i deras hyddom.
56 Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.
Men de försökte och förtörnade Gud, den Högsta, och höllo intet hans vittnesbörd;
57 En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.
Och föllo tillbaka, och föraktade all ting, såsom deras fäder; och höllo intet, såsom en lös båge;
58 En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.
Och förtörnade honom med sina höjder, och rette honom med sina afgudar;
59 God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.
Och då Gud det hörde, vardt han upptänd, och förkastade Israel svårliga;
60 Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.
Så att han lät fara sina boning i Silo, den hyddo, der han ibland menniskor bodde;
61 En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.
Och gaf deras magt uti fängelse, och deras härlighet uti fiendans händer;
62 En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.
Och öfvergaf sitt folk för svärd, och var upptänd emot sitt arf.
63 Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.
Deras unga män förtärde elden, och deras jungfrur måste ogifta blifva.
64 Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.
Deras Prester föllo genom svärd, och inga enkor voro, de der gråta skulle.
65 Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.
Och Herren vaknade upp, såsom en sofvande, och såsom en stark glad är, den ifrå vin kommer;
66 En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.
Och slog sina fiendar baktill, och hängde en evig skam uppå dem;
67 Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.
Och förkastade Josephs hyddo, och utvalde icke Ephraims slägte;
68 Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.
Utan utvalde Juda slägte, det berget Zion, som han älskade;
69 En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.
Och byggde sin helgedom högt, såsom ett land det evinnerliga fast stå skall;
70 En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;
Och utvalde sin tjenare David, och tog honom utu fårahusen.
71 Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.
Ifrå de däggande får hemtade han honom, att han hans folk Jacob föda skulle, och hans arf Israel.
72 Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.
Och han födde dem också med all trohet, och regerade dem med all flit.
