Psalmen 78

1 Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.

Eine Betrachtung Asafs. / Vernimm, mein Volk, meine Lehre, / Neigt euer Ohr meines Mundes Reden!

2 Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;

Meinen Mund will ich öffnen zu Sprüchen, / Will aus der Vorzeit Rätsel verkünden.

3 Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.

Was wir gehört und erfahren, / Was uns unsre Väter erzählt:

4 Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.

Wollen wir unsern Kindern nicht verhehlen, / Indem wir der Nachwelt erzählen / Jahwes Ruhmestaten und Macht / Und seine Wunder, die er getan.

5 Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;

Er stellte ein Zeugnis in Jakob auf / Und gab ein Gesetz in Israel. / Unsern Vätern befahl er's an, / Daß sie ihre Kinder es lehrten.

6 Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;

Denn die Nachkommen sollen es kennenlernen: / Kinder, die noch sollen geboren werden, / Die sollen auch selbst auftreten / Und ihren Kindern davon erzählen,

7 En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;

Damit sie auf Gott ihr Vertrauen setzen, / Nicht vergessen der Taten Gottes / Und seine Gebote halten.

8 En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.

Denn sie sollen nicht werden wie ihre Väter, / Ein störrig, widerspenstig Geschlecht, / Ein Geschlecht mit schwankendem Sinn, / Das nicht treu hielt an seinem Gott.

9 (De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)

Efraims Söhne, gerüstete Bogenschützen, / Kehrten um am Tage der Schlacht.

10 Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.

Sie hielten nicht den Bund Elohims / Und wollten nicht wandeln nach seinem Gesetz.

11 En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.

Sie vergaßen seiner großen Taten, / Seiner Wunder, die sie geschaut.

12 Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.

Vor ihren Vätern hatte er Wunder getan / In Ägyptenland, in Zoans Gefild.

13 Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.

Er teilte das Meer und führte sie durch / Und türmte die Wasser wie einen Damm.

14 En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.

Er leitete sie durch die Wolke bei Tag / Und die ganze Nacht mit feurigem Licht.

15 Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.

Er spaltete Felsen in der Wüste / Und tränkte sie reich mit Meeresflut.

16 Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.

Er brachte Bäche hervor aus dem Fels, / Ließ Wasser wie Ströme fließen.

17 Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.

Doch sündigten sie weiter gegen ihn, / Widerstrebten dem Höchsten im dürren Lande.

18 En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.

In ihrem Herzen versuchten sie Gott / Und forderten Speise für ihr Gelüst.

19 En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?

Sie redeten so wider Elohim: / Kann Gott einen Tisch in der Wüste decken?

20 Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?

Er hat wohl den Fels geschlagen, daß Wasser floß / Und Bäche ergiebig strömten: / Doch vermag er auch Brot zu geben / Oder Fleisch zu verschaffen seinem Volk?"

21 Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;

Als Jahwe das hörte, ergrimmte er, / Und Feuer entbrannte in Jakob, / Auch Zorn stieg auf wider Israel.

22 Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.

Denn sie glaubten nicht an Elohim, / Auf seine Hilfe vertrauten sie nicht.

23 Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;

Dennoch gebot er den Wolken droben, / Und des Himmels Türen öffnete er:

24 En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.

Er ließ Man auf sie regnen zur Speise / Und gab ihnen Himmelsbrot.

25 Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.

Engelspeise aßen sie alle, / Zehrung sandte er ihnen in Fülle.

26 Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;

Er ließ den Ostwind am Himmel wehn, / Führte durch seine Macht den Südwind herbei.

27 En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;

Er ließ Fleisch auf sie regnen wie Staub / Und beschwingte Vögel wie Sand am Meer.

28 En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.

In ihr Lager ließ er sie fallen, / Rings um ihre Gezelte her.

29 Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.

Da aßen sie, wurden übersatt / Und ihr Gelüst befriedigte er.

30 Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,

Aber noch war ihre Lust nicht gestillt, / Noch war die Speise in ihrem Mund:

31 Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.

Da stieg Elohims Zorn wider sie auf — / Er streckte ihre Starken zu Boden, / Schlug nieder die Jünglinge Israels.

32 Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.

Trotz alledem sündigten sie aber fort / Und glaubten an seine Wunder nicht.

33 Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.

Drum ließ er ihre Tage schwinden in Nichts / Und ihre Jahre in jäher Hast.

34 Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;

Wenn er sie tötete, suchten sie ihn, / Kehrten um und fragten nach Gott,

35 En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.

Gedachten, wie Elohim ihr Fels / Und Gott der Höchste ihr Retter sei.

36 En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.

Doch heuchelten sie ihm mit ihrem Mund, / Mit ihrer Zunge logen sie ihm.

37 Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.

Ihr Herz war ihm nicht treu, / Sie hielten nicht fest an seinem Bund.

38 Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.

Doch er war barmherzig, vergab die Schuld / Und vertilgte sie nicht. / Oft hielt er seinen Zorn zurück, / Ließ nicht seinen ganzen Grimm ergehn,

39 En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.

Sondern dachte daran: sie sind nur Fleisch, / Ein Hauch, der vergeht und nicht wiederkehrt.

40 Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!

Wie oft widerstrebten sie ihm in der Wüste, / Betrübten sie ihn in der Öde!

41 Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.

Immer wieder versuchten sie Gott, / Den Heiligen Israels kränkten sie.

42 Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;

Sie gedachten nicht seiner Hand, / Auch nicht des Tages, da er sie erlöste von ihrem Dränger:

43 Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;

Als er in Ägypten Zeichen tat, / Seine Wunder in Zoans Gefild.

44 En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.

Er wandelte ihre Ströme in Blut, / Daß sie ihr Wasser nicht trinken konnten.

45 Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.

Er sandte ihnen Bremsen, die sie fraßen, / Und Frösche, die sie verderbten.

46 En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.

Er gab ihr Gewächs den Nagern preis, / Den Heuschrecken ihrer Felder Ertrag.

47 Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.

Ihre Weinstöcke schlug er mit Hagel, / Ihre Maulbeerbäume mit Schlossen.

48 Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.

Dem Hagel lieferte er aus ihr Vieh / Und ihre Herden den Blitzen.

49 Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.

Er sandte gegen sie seines Zornes Glut / Mit Ingrimm, Wüten und Angst: / Eine Schar verderbender Engel.

50 Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.

Er ließ seinem Zorne freien Lauf, / Bewahrte sie nicht vor dem Tode, / Sondern gab der Pest ihr Leben preis.

51 En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.

Er schlug alle Erstgeburt in Ägypten, / Die erste Manneskraft in Hams Gezelt.

52 En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.

Sein Volk aber ließ er wie Schafe ziehn / Und leitete sie in der Wüste wie eine Herde.

53 Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.

Er führte sie sicher, daß sie nicht zagten; / Ihre Feinde aber bedeckte das Meer.

54 En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.

Er brachte sie in sein heilig Gebiet, / Auf den Berg, den seine Rechte erworben.

55 En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.

Völker trieb er vor ihnen aus, / Gab ihnen ihr Land zum Erbbesitz, / Und in ihren Zelten ließ er Israels Stämme wohnen.

56 Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.

Doch sie versuchten und reizten Elohim den Höchsten, / Und seine Gebote hielten sie nicht.

57 En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.

Sondern wie ihre Väter wichen sie treulos ab, / Versagten wie ein trüglicher Bogen.

58 En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.

Sie erzürnten ihn durch ihre Höhn, / Durch ihre Bilder reizten sie ihn.

59 God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.

Das hörte Elohim und zürnte: / Er verwarf Israel ganz und gar.

60 Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.

Er verließ die Wohnung in Silo, / Das Zelt, das er unter Menschen errichtet.

61 En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.

Er ließ seine Macht gefangennehmen / Und gab seinen Ruhm in des Feindes Hand.

62 En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.

Er gab sein Volk dem Schwerte preis, / Und über sein Erbe zürnte er.

63 Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.

Ihre Jünglinge fraß das Feuer, / Ihren Jungfraun ward kein Hochzeitslied.

64 Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.

Ihre Priester fielen durchs Schwert, / Und ihre Witwen weinten nicht.

65 Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.

Da erwachte Adonái wie vom Schlaf, / Wie ein Held, dessen Mut der Wein gestärkt.

66 En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.

Er schlug seine Feinde zurück, / Tat ihnen ewige Schande an.

67 Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.

Josefs Zelt verwarf er zwar, / Und Efraims Stamm erwählte er nicht.

68 Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.

Sondern Judas Stamm erkor er, / Den Zionsberg, den er liebgewonnen.

69 En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.

Er baute hochragend sein Heiligtum, / Wie die Erde, die er auf ewig gegründet.

70 En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;

Er erwählte sich David, seinen Knecht, / Nahm ihn von den Hürden der Schafe.

71 Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.

Von den säugenden Schafen holte er ihn, / Daß er weide Jakob, sein Volk, / Und sein Erbteil Israel.

72 Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.

Er weidete sie auch mit lauterm Sinn / Und führte sie klug mit seiner Hand.