Psalmen 109

1 Een psalm van David, voor den opperzangmeester. O God mijns lofs! zwijg niet.

För sångmästaren; av David; en psalm. Min lovsångs Gud, tig icke.

2 Want de mond des goddelozen en de mond des bedrogs zijn tegen mij opengedaan; zij hebben met mij gesproken met een valse tong.

Ty sin ogudaktiga mun, sin falska mun hava de upplåtit mot mig, de hava talat mot mig med lögnaktig tunga.

3 En met hatelijke woorden hebben zij mij omsingeld; ja, zij hebben mij bestreden zonder oorzaak.

Med hätska ord hava de omgivit mig, de hava begynt strid mot mig utan sak.

4 Voor mijn liefde, staan zij mij tegen; maar ik was steeds in het gebed.

Till lön för min kärlek stå de mig emot, men jag beder allenast.

5 En zij hebben mij kwaad voor goed opgelegd, en haat voor mijn liefde.

De hava bevisat mig ont för gott och hat för min kärlek.

6 Stel een goddeloze over hem, en de satan sta aan zijn rechterhand.

Låt en ogudaktig man träda upp emot honom, och låt en åklagare stå på hans högra sida.

7 Als hij gericht wordt, zo ga hij schuldig uit, en zijn gebed zij tot zonde.

När han kommer inför rätta, må han dömas skyldig, och hans bön vare synd.

8 Dat zijn dagen weinig zijn; een ander neme zijn ambt;

Blive hans dagar få, hans ämbete tage en annan.

9 Dat zijn kinderen wezen worden, en zijn vrouw weduwe.

Varde hans barn faderlösa och hans hustru änka.

10 En dat zijn kinderen hier en daar omzwerven, en bedelen, en de nooddruft uit hun verwoeste plaatsen zoeken.

Må hans barn alltid gå husvilla och tigga och söka sitt bröd fjärran ifrån ödelagda hem.

11 Dat de schuldeiser aansla al wat hij heeft, en dat de vreemden zijn arbeid roven.

Må ockraren få i sin snara allt vad han äger, och må främmande plundra hans gods.

12 Dat hij niemand hebbe, die weldadigheid over hem uitstrekke, en dat er niemand zij, die zijn wezen genadig zij.

Må ingen finnas, som hyser misskund med honom, och ingen, som förbarmar sig över hans faderlösa.

13 Dat zijn nakomelingen uitgeroeid worden; hun naam worde uitgedelgd in het andere geslacht.

Hans framtid varde avskuren, i nästa led vare sådanas namn utplånat.

14 De ongerechtigheid zijner vaderen worde gedacht bij den HEERE, en de zonde zijner moeder worde niet uitgedelgd.

Hans fäders missgärning varde ihågkommen inför HERREN, och hans moders synd varde icke utplånad.

15 Dat zij gedurig voor den HEERE zijn; en Hij roeie hun gedachtenis uit van de aarde.

Må den alltid stå inför HERRENS ögon; ja, sådana mäns åminnelse må utrotas från jorden.

16 Omdat hij niet gedacht heeft weldadigheid te doen, maar heeft den ellendigen en den nooddruftigen man vervolgd, en den verslagene van hart, om hem te doden.

Ty han tänkte ju icke på att öva misskund, utan förföljde den som var betryckt och fattig och den vilkens hjärta var bedrövat, för att döda dem.

17 Dewijl hij den vloek heeft liefgehad, dat die hem overkome, en geen lust gehad heeft tot den zegen, zo zij die verre van hem.

Han älskade förbannelse, och den kom över honom; han hade icke behag till välsignelse, och den blev fjärran ifrån honom.

18 En hij zij bekleed met den vloek, als met zijn kleed, en dat die ga tot in het binnenste van hem als het water, en als de olie in zijn beenderen.

Han klädde sig i förbannelse såsom i en klädnad, och såsom vatten trängde den in i hans liv och såsom olja in i hans ben.

19 Die zij hem als een kleed, waarmede hij zich bedekt, en tot een gordel, waarmede hij zich steeds omgordt.

Den varde honom såsom en mantel att hölja sig i, och såsom en gördel att alltid omgjorda sig med.

20 Dit zij het werkloon mijner tegenstanders van den HEERE, en dergenen, die kwaad spreken tegen mijn ziel.

Detta vare mina motståndares lön från HERREN, och deras som tala ont mot min själ.

21 Maar Gij, o HEERE Heere! maak het met mij om Uws Naams wil; dewijl Uw goedertierenheid goed is, verlos mij.

Men du, HERRE, Herre, stå mig bi för ditt namn skull; god är ju din nåd, så må du då rädda mig.

22 Want ik ben ellendig en nooddruftig, en mijn hart is in het binnenste van mij doorwond.

Ty jag är betryckt och fattig, och mitt hjärta är genomborrat i mitt bröst.

23 Ik ga heen gelijk een schaduw, wanneer zij zich neigt; ik worde omgedreven als een sprinkhaan.

Såsom skuggan, när den förlänges, går jag bort; jag ryckes bort såsom en gräshoppssvärm.

24 Mijn knieen struikelen van vasten, en mijn vlees is vermagerd, zodat er geen vet aan is.

Mina knän äro vacklande av fasta, och min kropp förlorar sitt hull.

25 Nog ben ik hun een smaad; als zij mij zien, zo schudden zij hun hoofd.

Till smälek har jag blivit inför dem; när de se mig, skaka de huvudet.

26 Help mij, HEERE, mijn God! verlos mij naar Uw goedertierenheid.

Hjälp mig, HERRE, min Gud; fräls mig efter din nåd;

27 Opdat zij weten, dat dit Uw hand is, dat Gij het, HEERE! gedaan hebt.

och må de förnimma att det är din hand, att du, HERRE, har gjort det.

28 Laat hen vloeken, maar zegen Gij; laat hen zich opmaken, maar dat zij beschaamd worden; doch dat zich Uw knecht verblijde.

Om de förbanna, så välsigna du; om de resa sig upp, så komme de på skam, men må din tjänare få glädja sig.

29 Laat mijn tegenstanders met schande bekleed worden, en dat zij met hun beschaamdheid zich bedekken, als met een mantel.

Mina motståndare varde klädda i blygd och höljda i skam såsom i en mantel.

30 Ik zal den HEERE met mijn mond zeer loven, en in het midden van velen zal ik Hem prijzen.

Min mun skall storligen tacka HERREN; mitt ibland många vill jag lova honom.

31 Want Hij zal den nooddruftige ter rechterhand staan, om hem te verlossen van degenen, die zijn ziel veroordelen.

Ty han står på den fattiges högra sida för att frälsa honom från dem som fördöma hans själ.